Yaklaşık iki yıllık evliyiz, nerdeyse haftanın 4 günü annemlerdeyiz. Her sabah onu aramadan güne başlayamıyorum. Gün içinde en az 3 sefer telefonlaşıyoruz. Bir mühlet sonra fark ettim ki eşimle ortamızda geçen her şeyi güya bir canlı yayındaymışız üzere anneme anlatır oldum.
“ İş çıkışı yorgun olursun kızım, sana yemek yaptım gel al” diyordu annem . Evvelce bu çok hoşuma gidiyordu, hem de kolayıma geliyordu.İş çıkışı eşim de geliyordu, bazen uykumuz gelince konuta gitmiyor orda kalıyorduk.
Son birkaç aydır , eşimle çok hengame eder olduk, ortamızda cinsel soğukluk da başladı, kavgalarımızın birçoklarında eşim annemi suçluyor. Her hengame ettiğimizde de annem “ çık gel, boşan kızım” diyor. İki kere meskeni terk ettim, bu sefer de “ komşular ne der, kızları bir evliliği beceremedi demezler mi? “ diyor.
Artık ne yapacağımı bilmiyorum. Annemi mi, eşimi mi memnun etmeliyim?Ben ne yapacağım tabip hanım?
Çocuklarınızı Kendi Çıkmazlarınıza Mahkum Etmeyin !!!
Her ailenin kendine mahsus istikrarları vardır. Aile bireyleri kendilerine biçilen rolleri oynadıkları sürece bir sorun yaşanmaz. Lakin birbirine bağımlı bir halde yaşayan , problemli olan aile bireyinin saklandığı, bir tarafın , zavallı ve acı çeken , kurban rolünde kaldığı, öteki tarafın bencil ve soğuk yahut zulüm eden olduğu ailelerde maalesef ki çocukların yetişkinliğe terfi etmesi neredeyse imkansız oluyor.Özellikle de eşi tarafından duygusal ya da cinsel açlık içinde olan bayanların birinci çocuğu erkek ise kendilerine eş rolünde yoldaş, birinci çocuğu kız ise kendilerine arkadaş rolünde kaderdaş seçiyorlar. Bu rolü üstlenmiş olan çocuğun bir gün konuttan taşınmayı ya da evlenmeyi isteyerek kendi ailelerini kurmak istemeleri ise bağımlı ailelerin istikrarlarını bozuyor.
Bu durumda daima çocukları üzerinde saklı bir baskı kurarak suçluluk duygusu oluşturuyorlar. Suçluluk duygusu altında ezilen çocuk , bu duyguya karşı kendilerini koruyabilmek için ya tüm uyuşmazlıklarda anne babalarının haklı olmalarına müsaade veriyorlar ya da bu histen kaçmak için alkol yahut uyuşturucunun gerisine saklanıyorlar .En berbatı de bağımlı bir bağlantıdan kaçayım derken diğer bir bağımlı ilgiye yanlışsız geçiş yaşıyorlar.
Çocuklarınızın artık bir yetişkin olduğunu, kendi hayatlarını , kendi ailelerini kurabilecek kadar büyüdüklerini kabul edin, sizin ne hissettiğiniz değil, onların ne hissettiği değerli olsun, kendi çıkmazlarınıza çocuklarınızı mahkum etmeyin! Bırakın özgürce kendi hayatlarını suçluluk duymadan yaşasınlar…
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0