Günlük hayatımızda “öldürme” haberleri ile o kadar çok uyarılıyoruz ki neredeyse çoğumuz bu haberleri kanıksıyoruz ve “öldürme” konusuna farkında olmadan duyarsızlaşıyoruz (beynimiz tekrarlayıcı uyaran karşısında duyarsızlaşır). “Namus davası, bayan cinayeti, sokak ortası çatışmaları, yol hengamesi, alacak-verecek davası, terör olayları, savaşlar…” üzere pek çok olayda şahit olduğumuz “öldürme” hareketi, duyarsız olunacak, “bana ne!” denilecek ve sonuçta doğal karşılanacak bir hareket olabilir mi?
Her beşerde “öldürme dürtüsü”, temel ve en ilkel benlikte (id) şuur dışı olarak vardır. Öfke hissinin hâkim olduğu anda, denetim edilemeyen öldürme dürtüsü ile birey karşısındaki canlının hayatına kast edebilir ve öldürebilir. Birtakım bireyler (vicdanı olan, çevresel hassasiyeti bulunan) öldürme davranışı sonrası pişman olurlar ve “kader mahkûmu” diye bilinirler, kimileri (vicdani yapıdan mahrum olan, etrafa hiç paha vermeyen) ise “ben haklıyım” niyeti ile pişmanlık hissetmezler, tersine kendileriyle gurur duyarlar ve “psikopat, katil…” olarak anılırlar.
Öldürme dürtüsünün tepe yaptığı savaş anında bile esir düşen yahut savaş meydanında yaralı yatan asker öldürülmez, öldürülmesi insani kabahat kabul edilir. Nefsi müdafaa nedeniyle öldüren kişi, cezai indirim görse de yeniden hatalı kabul edilir ve ceza alır. Sonuçta “öldürme dürtüsü”, insani açıdan günahsız karşılanmaz ve kabul görmez. Beceri olan, var olan “öldürme dürtüsünü” denetim etmek ve “yaşama hakkına” hürmet duymaktır.
İnsan için tercih edeceği iki alternatif vardır: ya bir “en hoş biçimde yaratılan” olarak karşısındaki insanı “yaşatmak” için uğraşacak ya da “aşağıların aşağısına çevrilmiş” bir varlık olarak öbür insanı öldürecek.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0