2300 yıl evvel Aristotle insanların her şeyden çok memnunluk istedikleri sonucuna varmış. Aristotle‘den beri çok vakit geçmiş olmasına karşın, memnunluk arayışımız konusunda ilerleme gösteremediğimizi söyleyebiliriz.
Bu bahiste siz de benimle birebir fikirdeyseniz gelin savımızı desteklemek için etrafımıza bakalım. Evvel hastaneler…Tıp alanının çabucak her uzmanlık alanında gerilimin neden olduğu hastalıklarda yakınan yüzlerce insanın var olduğunu görürüz. Hatta estetik cerrahi alanında bile, müracaatların bir kısmını kendi imajından şad olmayıp, mutsuz olup da değiştirmek isteyen beşerler oluşturur.
Artık adliye koridorlarında gezinelim…Günde kaç kişi memnun olma hayalleriyle kurmuş olduğu evliliğinden vazgeçiyor sanki? Var mı bir varsayımınız?
Eveeet haydi sokaklara inelim. Oradan oraya koşturup insanların arasına… Gülen birine rastladınız mı? Ya da en azından varoluşundan ötürü keyifli olan ve bu da yüzüne, vücuduna, duruşuna yansımış birine? Tamam, birkaç tane var galiba ancak onlarca insan ortasında birkaç tane… Psikiyatri ve psikoloji kliniklerine hiç uğramayalım isterseniz…
Artık de memnunluk konusunda yapılmış olan birçok araştırma ışığında mutluluğun ne olduğunu, nasıl ve nerelerde bulunabileceğine bir bakalım…
Yaşamamızın niteliğini belirleyen ve denetimimizde olmayan pek çok güç vardır. Ne kadar uzun uzunluklu olacağını ya da zekâmızı belirleyemeyiz. Ana – babamıza, nerede, ne vakit ve hangi kaidelerde doğacağımıza da karar veremeyiz. Genlerimizde yazılı olan kod, kontrolümüz dışındadır. Tekrar de bütün bunlara karşın aksiyonlarımızı denetleyebildiğimiz, kendi yazgımızın işvereni olduğumuzu hissettiğimiz vakitler olur. Bu anlarda ömrümüzün denetimimiz altında olduğunu hissederiz ve keyifleniriz. Ardınıza yaslanın ve bu türlü bir, anınızı düşünün. Yeryüzündeki gülümsemeyi görebiliyor ve kendinizle gururlanmanızın verdiği keyfi kestirim edebiliyorum. İşte bu his MEMNUNLUK deyince akla gelen duyguya en yakın histir. Hatta memnunluk budur.
Çabucak hepimiz büyürken en değerli şeyin gelecek olduğuna inandırılarak büyürüz. Çocukken âlâ alışkanlıklar edinirsen, GELECEKTE âlâ bir karakterin olur hatta GELECEKTE evliliğin bile ona nazaran olur… Derslerine düzgün çalışırsan, GELECEKTE yeterli bir mesleğin olur. İşini yeterli yaparsan GELECEKTE mesleğinde yükselirsin. Çocuklarına hakikat model olur onları düzgün yetiştirirsen GELECEKTE sen rahat edersin Artık para biriktirirsen GELECEKTE yaşlandığında kahır çekmezsin.
“ Artık bunları yap, GELECEKTE bunlar olur” doğumdan vefata kadar tüm yaşantımızı kapsar. Gelmeyen, sonu olmayan GELECEĞİ bekleyerek sonunda kaçınılmaz olan yaşlılık ve mevtle burun buruna geliriz.
Artık sıra güzel haberlerde…
Her anımızda mükafatlar bulma yeteneği geliştirdiğimizde, yaşantımızdan zevk almaya ve mana bulmaya öğrendiğimizde memnunluğu dışsal kuvvetlerde değil de, içsel gücümüzde aradığımızda ömrümüzün içeriğini belirleme fırsatını yakalarız. Yani yaşamamızın denetimi elimizde olur.
Buradan “ kendinizi içgüdülerinizi bırakın, dilediğiniz an dilediğiniz üzere yaşayın, paradır, puldur, meslektir. Bırakın bu fani şeyleri, memnunluk işte o vazgeçmişlikte, o kendini koyuvermişlikte” biçiminde bir sonuç çıkarmayın. Aslına bakarsanız amacınıza giden yolda verdiğiniz gayretten zevk aldığınız sürece amaçlarınızı yükseltmede ve yolunuza devam etmede bir sorun yok sorun başarmak istediğiniz şeye ziyadesiyle kendinizi kaptırıp, bu yüzden yaşadığımız andan zevk almayı bıraktığınız vakit ortaya çıkar. Yani siz demek gayeniz demek olduğunda… Gayeniz sizin önünüze geçtiğinde… Yalnızca GELECEKTE hoş günler için yaşamaya başladığınızda… Emerson’un dediği üzere “ Her vakit yaşamaya hazırlanıyor fakat hiç yaşamıyor.”
Dışsal uyarıcıların ve mükafatlar olarak gördüğümüz paranın satın alabileceği her şey ağzımızı sulandırıyorsa, işverenimiz, eşimiz, arkadaşımız yüzünü asıp sesini yükselttiğinde günümüz rezil oluyorsa, rastgele bir karar uygulamaya geçilmiyorsa da yeniden sorun var demektir. Zira bütün bunların hepsinin tek bir manası var; Yaşantımızın içeriğini belirleyememek. Akıp giden ömrümüz üzerinde denetimimizin olmaması…İnsanoğlu dışsal uyarıcıların kendini etkilemesine müsaade vererek denetimi yani, ne yapıp ne yapmayacağını, ne alıp almayacağını ve hatta ne hissedip hissetmeyeceğini kendisinin dışındaki olaylara ve insanlara bırakarak âlâ şeyler olmasını ve memnun olmayı beklemektedir.
Yapılan araştırmalar, paranın, gücün, pozisyonun ve eşyaların kendi başlarına ömür kalitesine zerre kadar katkıda bulunmadıklarını ortaya koymuştur. İnsanlara manada doyum sağlayacak olan, zayıf bir beden, zenginlik ya da meslek değil, ömürleriyle ilgili âlâ şeyler hissetmektir. Bir aktifliğe diğer hiçbir şeyi umursayamayacak kadar kaptırmalarıdır. Yani yaşadıkları her şeye kendilerini sahiden vererek zevk almalarıdır.
Artık de olayları insanları, geçmişi ve geleceği, aşk üzere güç üzere kavramları hayatımıza istediğimiz formda nasıl sokacağımıza bakalım. Öbür bir değişle ömrümüzün içeriğini nasıl denetim edeceğimizi görelim.
Zihin ya da şuur doğumdan vefata kadar tüm duyduklarımızın, gördüklerimizin, umduklarımızın, zevklerimizin ve acılarımızın toplamıdır. Hem dış dünyadan hem de içimizden algıladığımız, fark ettiğimiz her şeydir, İnsanoğlu dışarıdaki gerçeklik ne olursa olsun, sırf şuurun içindekileri değiştirerek, memnun ya da mutsuz olabilir. Zira dışarıdaki olaylar nötrdür. Onlara mana yükleyen biz insanoğlunun şuurudur.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0