Mizaç, bireyin doğuştan getirdiği özelliklerdir. Kişiliğinin bir kesimi, usulüdür. Yani yaptığı bir davranışı neden en yaptığı değil nasıl yaptığı, hislerini nasıl söz ettiğidir. Aslında sıkça kullandığımız tabirle ‘’onun tarzı’’ tabiri onun mizacı demektir.
Bu nedenle her çocuğun her davranışta vereceği reaksiyonun birebir olmasını bekleyemeyiz. Örneğin kimisi aldığımız bir hediyeyi çok beğenip havalarda uçabilir, kimisi beğenmediği bir özelliğine takılıp kıyameti koparabilir, kimisi ise hiçbir reaksiyon vermeyebilir ya da hız bile asabilir.
İşte bu davranış biçimi diyebileceğimiz mizaç doğuştan gelir, yalnızca kalıtım ve etraf tarafından oluşmaz. Elbette ki kalıtım, etraf, aile ortamı, mizacı ve kişiliği tesirler, şekillendirir lakin asla mizacın asıl nedeni değillerdir.
Kalıtım, genlerin bireyin kişiliğine, mizacına yüzde elli tesiri olabilmektedir, hatta kiminiz, ebeveyninize ‘’ben çocukken nasıldım’’ diye sorduğunuzda, çocuğunuzun nasıl size benzediğini görmüşsünüzdür ya da teyzesine , halasına, amcasına vb. Ancak bazen olur ki ‘’bu çocuk kime çekmiş?’’, ‘’neden bu türlü anlamıyorum?’’ diyebilirsiniz. İşte burada devreye kişisellik giriyor.
Her insan farklıdır ve özeldir ve farklı mizaca sahip olabilir, hiçbir akrabasına benzemeyebilir ya da istemediğimiz bir şahsa de benzeyebilir buna mani olamayız. Şu da bir gerçektir ki çocuklarımızın tarzlarına(mizacına) ne kadar olumsuz reaksiyon verirsek, beğenmediğimiz reaksiyonlar artacaktır fakat onu o denli kabul edip, hürmet duyarak daha az müdahaleye ve gayrete girersek, üzücü yıpranıcı durumlar ortaya çıkmamış olur.
www.gelisimselpediatri.com
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0