Her insan, doğduğu ve yaşadığı etrafta konuşulmakta olan hazır bir lisan bulur; o lisanla düşünür, fikirlerini lisana getirir, yazışır, özetle öteki şahıslarla bu lisan aracılığıyla anlaşır. Fakat şahıslar bu bağlantıları gerçekleştirirken, lisan denilen sistemle evvelce nasıl konuştuklarını, sonraları da nasıl yazıştıklarını pek düşünmezler.
Evvelce sade bir bağlantı aracı olan hareket, vakitle dans, mimik, jest üzere bedensel şovlara dönüşmüştür. Bu ortada çizgi, biçim ve renkler de, ilkel duvar fotoğraflarından başlayarak grafik, çizim, hatta heykel ve mimari yapıt biçimlerini almışlardır.
İki arkadaş karşılaşıp sarıldıklarında, bağlantı olur. Ama bağlantı sarılarak birinin başkasına ileti göndermesi, öbürünün de bildirisi alıp ona geri vermesi yapması üzere mekaniksel bir süreç değildir. Sarılma hareketinin kendisi göründüğü formuyla ilginin, hareketin yahut bağlantının tabiatını açıklamaya kâfi değildir. Bu oluşun bir başlangıç ve gelişme tarihi vardır. Bu tarih iki kişinin yakınlığının tabiatını anlatır. Bu tarihle sarılma hareketi, alakası ve irtibatı asıl manasını kazanır. Bağlantı olmaksızın ne insan ne de topluluklar varlık ve hayatlarını sürdürebilirler.İletişim beşerle başlar ve beşerle sürer sarfiyat. İrtibatta mana sözlerde, kelamda, sembollerde yahut beden hareketlerinde değil, insan ilgilerinin örgütlü yer ve vakit içindeki doğasındadır. Göz kırpma lakin aşikâr bağlamdaki beşerle ve bağla irtibat olabilir. En kısa irtibatlarından biride gülümsemektir. Bir bebeğin annesine gülümsemesi, annesini memnun eder ve bu da bir irtibattır. Çocuk orda ben memnunum bildirisini verir annesine kısa fakat öz bir irtibattır. Çok uzun cümleler kurulur konuşurken fakat mana söz etmez. Bir söz yahut vücut lisanından bir hareket çok tabirler katabilir.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0