”Uyandığımda kendimi bir parkta bank üstünde yatar halde buldum. Üzerimde okul üniformam, baş ucumda da kitaplarım duruyordu. Yattığım yerden doğruldum ve etrafıma baktım. Sabahın birinci ışıkları ve etrafta muhtemelen işe gitmek için koşuşturan beşerler vardı. Burası kocaman bir kent ve ben kimim, nerdeyim, burası neresi ve hatta adım ne hiç birini hatırlamıyordum. Çaresizdim. Başımda olan kocaman bir hiçlikten öbür bir şey değildi. Korkuyordum, kaybettiklerim nelerdi, kimlerdi sanki? Kendimde fark ettiğim tek şey o anda etrafa yönelen huzursuz ve ürkek bakışlarımdı. Bu bakışlar o anda işine gitmek için oradan geçen bir polis memurunun dikkatini çekmiş olacak ki yanıma geldi ve ‘Kızım uygun misin?’ diye sordu bana. ‘’Bilmiyorum’’ dedim. O kadar kendine yabancı hissediyordum ki kendimi uygun olup olmadığımı bile bilmiyordum. ‘’Burada ne yapıyorsun, ne vakittir buradasın?’’ Ağzımdan tek çıkan söz tekrar ‘’Bilmiyorum’’ oldu. Polis memuru bana hem durumu anlamaya çalışan şaşkın hem de halime üzülen mahzun bakarak ‘’Hadi kızım gel benimle, ailene ulaşmaya çalışalım’’ dedi. Yapacak öteki bir şeyimde yoktu ve o anda inançta hissedeceğim tek insan oydu sanırım. Birlikte polis karakoluna gittik. Arkadaşlarına daha doğrusu sonradan öğrendiğime nazaran amirlerine durumumu anlattı. İçlerinden başkalarından yaşça daha büyük olanı yanıma geldi ve ‘’Kızım sabahın o saatinde Esenyurt’ta o parkta tek başına ne yapıyordun’’ Bir anda güya uzun süren bir uykudan ansızın uyandırılmış üzere hissettim kendimi. ‘’Esenyurt mu? Burası hangi kent?’’ Polis amirinin şaşkınlığı daha da arttı ‘’Hangi kent mi? Kızım İstanbul’u bilmiyor musun?’’ İstanbul? O an uykudan fazla kendimi kabusun içinde zannettim. Polisler kimliğimin yanımda olup olmadığını sordu, üniformamı yoklarken iç cebinde kimlik olduğunu gördüm. Çıkardım ve kimliğe baktım. Adım, anne adım, baba adım, doğum tarihim, hatta Adana nüfusuna kayıtlı olduğum hepsi orada vardı. Polisler kimlik bilgilerimden adresime ve ailemin bilgilerine ulaştılar. Adana’da yaşıyormuşum, okulum, ailem, yakınlarım daima orada fakat ben İstanbul’da…
Aileme telefon açtılar. Telefondaki ses bir bayana aitti, muhtemelen annemdi zira arayanlar polis olduklarını söylediklerinde feryat figanı ortalığı kapladı. ‘’Kızım!Yavrum! Kızıma bir şey mi oldu memur beyefendi?’’ Annemi benim âlâ olduğum konusunda sakinleştirdiler ve İstanbul Esenyurt İlçe Emniyet Müdürlüğü’nde olduğumu söylediler. Ailem gelene kadar beni orada konuk ettiler.
O günlerde benim için güç olan neydi bugün hala emin değilim. Kaybettiğim hafızam, ailem ve kendim miydi yoksa hepsini bulduktan sonra hatırladıklarım mı? O olaydan birkaç gün evvel okula giderken mahalleden birisi bana saldırmış ve tecavüz teşebbüsünde bulunmuş. Yapamadı tahminen lakin o olayı kimseye de diyemedim. Kendimi suçlayıp durdum neden daha o kişinin bana ilgisini fark etmişken o yoldan gittim diye. Sonra en son hatırladığım okula gitmek için hazırlık yapıp meskenden çıkışım. Gerisini hatırlamıyorum ancak konuttan çıktıktan sonra okul yerine terminale gidip İstanbul’a bilet almışım ve Esenyurt Otogarında inip yürüyerek o parka gidip geceyi orda geçirmişim.’’
Bu yazıda anlatılan olay Psikiyatri’de Dissosiyatif Amnezi denilen, ekseriyetle yaşanılan bir travmanın tesiriyle hafızanın süreksiz olarak yitirilmesi durumudur. En sık rastlanan dissosiyatif bozukluktur. Bayanlarda daha sık görülür. Genelde gerilimli ve travmatik olaylara eşlik eder. Dört alt tipi vardır:
– Hudutlu amnezi: En sık rastlanan tiptir. Birkaç saat-birkaç gün üzere kısa periyodik olaylarla hudutlu bir bellek kaybı vardır.
– Yaygın amnezi: Tüm hayat olayları ile ilgili bellek kaybı vardır.
– Seçici amnezi: Yalnızca birtakım olayların, yahut birtakım bireylerin hatırlanmadığı bir durum kelam hususudur.
– Daima amnezi: Olaylar yaşanmasının çabucak akabinde unutulur . Bu nedenle yeni anılar oluşturulamaz. Bir başlangıcı vardır. Başlangıcından bulunan ana dek her şey unutulmuştur.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0