Gerek öbürleri ile kurduğumuz alakalarda karşı tarafa duyduğumuz itimat, gerekse kendimizle kurduğumuz alakada içimizde oluşturduğumuz içsesimizin müspet olması, bebeklik devrinde temel gereksinimlerimizi karşılayan şahısların tavrı ve bizimle kurdukları bağ ile direkt alakalıdır. Özgüven, bir çocuğun kendisine yönelik âlâ hisler geliştirmesi sonucu kendisini uygun hissetmesi demektir. Öbür bir deyişle kendisi olmaktan mutlu olması ve bunun sonucu kendisi ve etrafıyla barışık olması demektir. Kendine inanç gösterilen çocuğun inancı gelişir. Üstelik kendine bağlanan umutları pekiştirmek, verilen imkanları pahalandırmak için güç ve uğraş harcar. Bu nedenle, çocuklarla konuşurken kendilerine güvendiğimizi, onların seçiminin bizim için pahalı olduğunu inandırıcı olarak belirtmeliyiz.
Çocukluk periyodunda gereksinimlerin vaktinde ve tam karşılanması ile oluşan “temel itimat duygusu”, toplumsallaşma sürecinde edinilen tecrübe ve yaşantılarla “benlik algısı”na dönüşerek, içimizdeki özgüven hissini oluşturmaktadır. Bu nedenle, çocuğun bebeklik devrinden itibaren bakımını sağlayan, onunla direkt ilgide bulunan anne-babaların, bakım veren yardımcı şahısların, sonrasında okul devri ile birlikte öğretmenlerin ve arkadaşların özgüven gelişiminde rolü epeyce kıymetlidir.
Özgüvenli çocuklar yetiştirmek hepimizin isteğidir.
ÖZGÜVENLİ ÇOCUKLARIN GENEL ÖZELLİKLERİ:
yapabildikleri ve yapamadıklarıyla,
olumlu ve olumsuz hisleriyle,
yetenekleriyle, endişeleriyle,
kendini doğal olarak kabul edebilir,
kendiyle barışıktır,
hislerini kabul eder,
daha merttir,
doğal olarak dürüsttür,
palavra ve kapalılığa ihyiyaç duymaz,
empati hissini geliştirebilir,
diğerleriyle bağlantısı yeterlidir,
kendine paha verir,
kendi olmaktan memnundur,
başarısız olduğu vakitlerde da bedelli biri olduğunu hisseder,
motive, enerjik, canlıdır,
kendini gerçekleştireceğine inanır.
ÇOCUĞUN ÖZGÜVENİNİ GELİŞTİRMEK İÇİN ANNE VE BABALAR NELER YAPABİLİR?
• Anne-babanın çocuğundan beklentileri onun gelişim seviyesine ve yeteneklerine uygun, gerçekçi olmalıdır.
• Yetersizliklerinden çok muvaffakiyetlerinin ve kâfi taraflarının üzerinde durulmalı ve vurgulanmalıdır.
• Gerçekleştirmek istediği iş, tam istenilen biçimde sonuçlanmasa bile süreçle ilgili kıymetlendirme yaparak uğraşları takdir edilmelidir. Bir çocuğun anne-babası tarafından, “Öğrenmeye çalışmandan gurur duyuyorum”, “….bu mevzudaki çaban beni çok keyifli ediyor” üzere sözlerle yüreklendirilmesi, çocuğun daha çok uğraş harcaması için onu motive edecek, uğraş gücünü geliştirecektir.
• Çocuğa kendi işini kendisinin yapması için fırsat tanınmalı, kendi başına yapabileceği işler bir yetişkin tarafından yapılmamalıdır. Çocuğun Bir sorumluluğu nasıl yapacağı ile ilgili bir öngörümüz var ise bunu da çocuğa aşikâr etmemek çocuğun önyargılı işe başlamaması açısından kıymetlidir.
• Yaşadığı ve karşılaştığı problemler onun ismine çözülmemeli, tahlil bulmasına yardımcı olunmalı, alternatif tahliller üzerine düşünmesi sağlanmalıdır.
• Başladığı işi bitirmesi konusunda motive edilmeli, dayanak olunmalı, model oluşturulmalıdır.
Çocuğunuza kendini söz etmeyi ve isteklerini aktif bir biçimde lisana getirmeyi öğretin. Bu mevzuda kendini geliştirirse toplum içerisinde kendine inancı daha fazla olur.
• Çocuk haksızlığa uğradığını düşündüğünde bunu söz etmesine müsaade vermeli, sorularla durumun gerçekliğini fark etmesi için fırsat tanınmalıdır.
• Meskende tertipli olarak belirli mevzularda sorumluluk alması sağlanmalı ve aldığı sorumlulukları yerine getirip getirmediği izlenmelidir.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0