Her anne babanın hayalidir çocuğunun yürümesi. Çocuğunun birinci adımlarını gören anne babalar çok keyifli olurlar.
Yürümek çocuk için de çok değerli bir olaydır. Bağımsızlaşmanın birinci ve en değerli basamağıdır aslında. Çocuk emeklerken de birçok yere ulaşabilir, ulaşamadığı şeyleri çekerek kendine yakınlaştırır. Lakin yürüme ile birlikte artık hareket kabiliyeti artmıştır, istediği yere ve kitlendiği gayesine daha süratli ulaşma bahtı vardır.
Gelişim süreci içinde çocukların yaklaşık 8-10 aylıkken emeklemesini, 12-14 aylıkken de yürümesini bekleriz. Bazen gelişim süreci içinde birtakım çocuklar emeklemeden yürümeye geçebilirler. 8-10 aylık devirde emeklemeyen çocuğun 11-12 aylıkken ayağa kalkıp yürümeye başladığını görebiliriz. Bu duru gelişimin en kıymetli özelliklerinden birisidir ve tasa edilecek bir durum değildir.
Erken yürüyen çocuklar olduğu üzere geç yürüyen çocuklar da vardır. Bir çocuğun yürümesi için azamî beklenecek hudut 15-18 ay kadardır. Artık 18 aylık olmuş bir çocuk hiç ayağa kalkmıyor, adımlayarak, tutunarak ya da elinden tutulduğunda hiç yürümüyorsa gelişimsel olarak değerlendirilmesinde yarar vardır.
Çocukların geç yürüme sebepleri ortasında şunlar sayılabilir:
Fizikî gelişim sorunu
Zihinsel gelişim sorunu
Kaslara bağlı hastalıklar
Kemik eğriliği
Vitamin eksikliği
Bebeklik devrinde D vitamini verilmemesi
Çok müdafaacı anne baba tavırları
Çocuğun çok fazla kucakta tutulması
Yürüme denemesi yapan çocuğun birkaç sefer düşmesi ile onda endişe ve dert gelişmesi
Şayet çocuğun yürümemesi gelişimsel bir sıkıntıya ya da tıbbi bir rahatsızlığa bağlıysa, bu durum için gerekli tıbbi takibin başlatılması çok kıymetlidir.
Lakin çocuğun yürümemesi anne baba tavırları ve çocuğun kaygıları ile ilgiliyse, bu durumda anne babanın yanlışsız ve sağlıklı tavır geliştirmesi, çocuğun rahatlatılarak endişe ve telaşının azaltılması gerekir.
Bunun için anne baba:
Çok muhafazacı halinden vazgeçmeli
Çocuk her ayağa kalkıp yürüyeceği sırada anne baba tasa ile çocuğun yanına gitmemeli
Elinden tutarak çocuğa takviye olmalı
Yürüme denemelerinde çocuğu cesaretlendirmeli
Çocuğun yanında “Daha yürümedi, ne vakit yürüyecek” üzere konuşmalar yapmamalı
Çocuğa “Korkma, düşme” üzere yönergeler yerine “Sana güveniyorum” biçiminde motivasyon sözleri kullanmalı
Çocuğun tökezlemesi ya da düşmesi halinde “Çok mu acıdı” formunda yaklaşmak yerine “Hoop aaa küçük bir kaza oldu, ver elini kalk bakalım” halinde yaklaşmalı
Çocuk yürümek kadar düşmenin de doğal olduğunu anlamalı
Çocuk yürürken bedeninin rastgele bir yeri masaya, sehpaya çarparsa anne baba “Ah pis masa çocuğumun bağını acıttın” diyerek reaksiyon vermemeli.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0