Yenidoğanların en erken toplumsal gelişimi, bakışlarla karşılıklı tatminkar bir bağlantı kurmaktır. Yeni doğanlar yüzler üzerinde görsel sabitleme ile bu sürece başlarlar. Daha sonra tepkisel gülümseme görülür. Toplumsal gülüş doğuştan davranıştır lakin ömrün 4-6 haftalarına kadar görülmez.
Bağlılık Gelişmesi
Ömrün birinci 6 ayında, yeni doğanlar toplumsal davranışlarında ayırım yapmazlar, Oynamaya istekli herkese gülümseyebilir ve sonra kahkaha atabilirler. Bebekler, ana/babanın görüş alanında olmadığı vakitte var oldukları sezgisini geliştirirler. 6-8 aylıkken, ana/baba odayı terk ettiklerinde protesto ederler.. Çok tepkiler, yabancı telaşı olarak bilinir .9. aydan itibaren ana/babanın inançlı kollarında sakin ve oyuncu olarak duran çocuk, bu inançtan sakin bir biçimde uzaklaştırsa bile ağlar yahut huzursuzlaşır.
Ana-babaya inançlı bir bağlanma geliştiren yeni bebekler, onlarla tekrar bir ortaya geldiklerinde tanıma ve memnuniyet belirtileri gösterirler. Emekleme periyodunda çevreyi keşfetmeleri sonludur. Kaba motor gelişiminde ilerleme gösterirken, çocuk tek başına uzağa yürüyerek ve ana-babadan daha uzakları keşfederek, ayrılmayı başlatır. Tipik olarak, çocuk sözel cesaretlendirme, göz kontağı yahut kucaklama için geri döner ve sonra daha öteye masraf.
Benlik Hissin gelişimi
Benlik farkındalığı ve bağımsızlık basamaklı alarak ömür boyunca gelişir.Bebeklerin kendi ayna manzaralarına ilgi göstermeleri 6-9 aylıkken oluşan kişilik ile ilgili birinci göstergelerdir. 7-8 aylık çocuklar kaşık ve tabakları tutmayı, beslenmedeki pasif roller yerine tercih ederler. Bu devirlerde yapmayı tercih etmedikleri bir şey yapmaya direnç gösterebilirler. (örneğin, oturdukları vakit ayakta kalkmaya karşı yaygara yaparlar).
1 yaşın ötesinde, yeni yürüyenler süratle benlik hissini geliştirirler. Etraflarını çarçabuk keşfederler ve giderek artarak bağımsız aktivite göstermeye başlarlar. Kendilerini bir tabak ve kaşık ile besleyebilirler . Ne istediklerini hakkında açık fikirleri vardır. 1-2 yaşlarındaki çocuklar kendi başarılarından hoşlanırlar ve kendi muvaffakiyetleri için ellerini çırparlar .Benlik hissini yükselmesi ve bağımsızlık dürtüsü, yeni yürüyen çocuğu disiplinini bir meydan okuma haline getirir. Çocukların yemek, uyku yahut yıkanmayı reddetmelerini gören ana-babaların bunları artan bağımsızlığa hakikat olumlu adımlar olarak görmeleri gerekir.
Çocuk 2-3 yaşlarına yaklaşırken, sözel yeteneklerde artmış bağımsızlık, beden duyularında artmış farkındalık ve elbise giyme ve çıkartmada marifetler, çocuğun yetişkinleri taklit etme isteği ve ana-baba onayını almaları ile bir ortaya gelir. Bu muvaffakiyetlerin birlikteliği tuvalet eğitimini başlamasını sağlar. Mesane ve barsak denetimi çocuklarda değerli derecede birbirlerinden farklıdırlar.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0