Babaannemi, merhum dedemin yanına defnettik. 21 yıl ortadan sonra gelen, geç kalmış bir buluşmaydı. Sağ olsunlar, akraba/eş-dost/tanıdıklar kabristanda yanımızda idiler. İnsan, özel günlerde yakınlarından manevi takviye bekliyor.
Babaannem, Selanik göçmeni bir ailenin üyesi idi: yeşil gözlü, sarışın ve beyaz deriliydi. Otoriter bir bayandı. Son 3 yılını bunama hastası olarak yaşadı, günler geçtikçe çocuklaştı. Her ikisi de 65 yaş üstü olan iki gelini (annem ve teyzem), dönüşümlü olarak ona baktılar (kültürümüze uygun olarak). Gelinlerine nazaran yaşça daha genç olan iki kızından biri rahatsızdı ve bakım veremezdi. Öbür kızı ise sorumluluk almadı ve taşın altına el koymayı reddetti (Bu nedenle babam ile halam ortasında tatsızlıklar yaşandı. Hayatımda birinci kere bir akrabam, benim için paha söz etmemeye başladı. Annesine sahip çıkmayan bir evlada nasıl paha verilebilirdi?).
O gün, “timsah gözyaşları dökmenin” ne olduğunu gözlemledim. Yaşarken yanında olma, ölüsü defnedilirken de canla başla mezarına toprak at! Ne manası var?
Birden fazla kimse üzere ben de babaannemin vefatına üzülmedim. O, kendi neslinin sülalemizdeki son temsilcisi olarak imtihanını tamamlamıştı. Evet, mahzunlaşmıştık. Muhtemelen mevtin bize de yakın olduğunu bilmemizdi, bizi mahzunlaştıran.
Babaannemin vefat yaşının 93 olduğunu öğrenen arkadaşlarının, esprili biçimde enişteme “metin ol” demeleri, çok daha samimi bir yaklaşımdı.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0