Büyümeyen çocuklar- güya büyümeyen bitkiler ”Bonsai” üzere mi? İşte motamot o denli.. İnsanlarda da bu bu türlü..
Bebek olarak dünyaya gelen insan denen canlı, tüm gelişim süreçlerinden geçerek, yetişkinliğe ve ulaşabilirse yaşlılığa hakikat masraf.
Bebeklikte anneye, ya da bir yetişkine bağımlı olarak hayatını sürdürmek zorundadır. Tüm muhtaçlıkları birileri tarafından karşılanmalıdır. Hayatta kalabilme en değerli bir güdüdür. Beden bu formda programlanmıştır. Hatta, dehşet hissinin yaşanması da ömürde kalabilmek gayretinden öteki bir şey değildir.
Beslenme, canlıların yaşaması için en kıymetli faktörlerden bir adedidir. Canlılar, dünyaya gelmeleriyle birlikte beslenme programları ile iç içe olmaktadırlar ve bundan yararlanmak biçiminde bir yaşama başlarlar.
Psikomotor gelişim manasında doğduğunda başını kaldıramayan bebek, birkaç ay içinde bulunduğu yerden dönmeye, 5-6 aylıkken oturmaya, 8-9 aylıkken emeklemeye, 11-12 aylıkken yürümeye başlar. Yürümenin akabinde koşma gelir ve gerisinden yetişkinleri koşturacak bir gelişim seviyesi gösterir, çocuk…Oyun bahçelerinde büyük kaslarını çok faal formda kullanabilir. Bisiklete binebilir, tırmanabilir
Bilişsel olarak, 2 aylıkken annesini tanıyan bebek, birkaç ay içinde etrafını çok âlâ derecede algılayabilecek bir bilişsel düzeye ulaşır. Gitgide birçok hususta fikir yürütebilir, olayları mantık süzgecinden geçirebilir.
Lisan gelişimi manasında agulamaları ve gığıldamaları birkaç ay içinde çıkarmaya başlayan bebek, yaşına gerçek anne, baba, mama üzere sözcükleri söylemeye başlar, 24 aya geldiğinde çift sözcüklü cümleleri kurmaya başlar.
Duygusal taraftan haz almayı, duygulanmayı ve üzülmeyi hissedebilecek seviyeye gelir.
Tüm bu gelişimler sürerken, anne canla başla bebeğini sağlıklı büyütmek için elinden geleni yapmaktadır. Hergün ne kadar büyüdü? Aman hasta olmasın, herşey hijyenik olsun, yeteri kadar besleniyor mu? Aşıları tamam mı? Çok hasta oluyor, sanki alerjik mi? Neden ağlıyor? Kulak ağrısı mı? Karın ağrısı mı? Gazı mı var? Sanki canı mı yanıyor? Ayına uygun gelişim gösteriyor mu? Yürümesi geç mi kaldı? Ateşi yükseldi, havale gelir mi? Neden öksürüyor? İshal mi oldu? Kabızlık mı yaşıyor? Kakasının rengi neden bu türlü? Ve bunun üzere annelerin aklına pekçok soru gelerek ve hergün daha da ek olarak bebeklik devrini geçirirler.
Daha sonraları tuvalet alışkanlığını kazandıramıyorum, arkadaşları ile oynamıyor, oyuncaklarını paylaşmıyor, kardeşini kıskanıyor, çocuğum iştahsız, yemek seçiyor, katı besinleri yemiyor,
Derslerini çalışmıyor? Ödevlerini nasıl yaptırabilirim? İmtihanlarda başarısız olmamalı, arkadaş seçiminden kaygı duyuyorum, sigara, alkol, uyuşturucu alışkanlıkları, eş seçimi, meslek seçimi üzere sorular ve kanılarla ebeveynler zihinlerini meşgul ediyor. Yapılması gerekenler yapılıyor, desteklenecek durumlar göz gerisi edilmiyor.
Lakin burada bekleyen bir tehlike var.
Çocuklar, ergen, hatta genç olduklarında, anne-baba hala hizmetlerine devam ediyorlar. Çocuklarının büyüdükleri gerçeği ile yüzleşemiyor ya da hayat karmaşası içinde koşturmaya devam ediyor da ediyor.
Hala, iş sahibi olmuş gencin kahvaltısını bir misyon olarak hazırlamaya devam etmek, odasını toplamak, sağa sola attığı çoraplarını toplamak, ortada bıraktığı ojesini, asetonunu kaldırmak, işe giderken ”bu gün ne giysem?” diye boşalttığı gardrobunu düzenlemek, hatta geç yattığı için, bir türlü işe gitmek için uyanamayan genci uyandırmaya çalışmak…
Bunlar vakit zaman olsa tahminen bir sorun değil; lakin, anne-babanın üzerine görev olması ve aşikâr yaşa gelmiş yetişkinlerin sıhhatlerinin hiç düşünülmemesi, hatta sanki ben onlar için ne yapabiliyorum? Ya da onlara nasıl takviye olabilirim? Niyeti gençlerin akıllarından bile geçmeyebiliyor.
Artık, bir nizam kurulmuş, daima ALICILIK alışılmış, genç yeterki okusun,denilerek hayatla bağının sadece eğitim olması göze batmıyor. Lise bitiyor, üniversite kazanılıyor, bitince akademik meslek vs. derken 30 yaşına kadar anne ve babanın hizmetleri sürüyor.
Gençler eğitim müddetlerini uzatarak, sorumluluk ismine rastgele bir iştirakte bulunmadan, ferdi yaşamayı seçiyorlar. Eğitimimi en süratli biçimde nasıl tamamlayabilirim, korkusu olmadan lisans-lisansüstü vs. akademik meslek yıllarca sürebiliyor. Her bahiste ailenin dayanağı devam ediyor. Hatta farklı mesken açıyorlar, lakin konutunun faturalarını, paklığını, bakımını, alış-verişini anne-babası yapıyor. Birebir konutta olsa, farklı bir odada lakin tüm muhtaçlıklar aile tarafından karşılanarak hayat devam ediyor.
Ya da yetişkin kocaman adam olsa da hala anne-babasının kelamından çıkmıyor. Yanlışsız yada yanlış akıl süzgecinden geçirmeden her söyleneni uyguluyor. Bu halde, kurduğu ailesi ile sorun yaşamaya başlıyor, eşi tarafından kabul görmeyecek tavırlar sergileniyor.
Bu şahıslar sorumluluk almamak için evlenmekten de kaçınabiliyorlar. Aile kurumunun ehemmiyeti ve çocukların sağlıklı kurulmuş bir sistem ortamında geleceğe hazırlanmaları bakımından bireyselleşmenin yine gözden geçirilmesi gerek. Kişisellik kıymetli.. lakin, toplumsal bir ömrün içinde var oluyorsak, toplumla ilgili sorumlulukları da almak gerekli.. Toplumla ilgili sorumlulukların birinci basamağı da kişinin kendisi ile ilgili sorumlulukları yerine getirebilmesi..
Yaşama geç başlamak ve daima birilerinin dayanağı ile ayaktasınız… düşünülmesi gereken bir durum.. Bunlar da yaşını almış, artık dinlenmeyi, hobileri ile ilgilenmeyi hak etmiş bireyler.. Anne ve babalar..
Anne babaların kendilerini gözden geçirmeleri, çocuklarının artık büyüdüğünü, kendi işlerini kendilerinin başarabileceklerine inanmaları gerek.
Bu çeşit genç kızlar, evlenip çocuk sahibi olduklarında da anne olmanın gereğince şuuruna sahip olamaz. Annelik emek ister, çocuğuyla içli dışlı olmayı gerektirir. Bizde çocuklukta yeteri kadar içli dışlı olamayan büyükler, çocukları 30 lu 40 lı yaşlara geldiklerinde onları küçük çocukları üzere görüp özbakım hünerlerinde bile dayanak tutumlarını sürdürebiliyorlar.
Genç erkeklerde buna daha fazla rastlanabiliyor. Genç erkekler evlendilerse ailesel olarak yeteri kadar olgunluğa erişmemiş oluyorlar. Bağımsız olma davranışını sürdürmek istiyorlar. Bağımsız olma davranışı, kökünün bağlı olduğu aile ile bağlantılı olmayıp, eşine karşı tavırlarındadır..
Hele ki çocuk sahibi oldularsa, genç baba, kişisel isteklerini ön plana almaya devam edecektir. Evli ve çocuklu olduğunun şuurunda olamayacak, sorumluluğu tam olarak hissedemeyecektir.
Büyük anne ve büyük babalar, torunlarına kol kanat gerip, zati büyütemedikleri çocuklarının yavrusuna da canla başla sahip çıkacaklardır. Baba olmak duygusu, çocuğuyla ilgi kuruldukça, onun kimi muhtaçlıklarını karşıladıkça güçlenir. Olağan ki babanın bunu hakikaten de istiyor olması ve çocuk gelişimi hakkında bilgi sahibi olması gerektiğine inanması gerekir. Ayrıyeten kendi ruhsal ve kişilik gelişimini tamamlamış olması gerekir.
Bu halde çocuklar -torunlar- gerçek anne-babalarını kendileri üzerinde faal olarak görememekte, hatta isimleri ile hitap edip, büyük ebeveynleri ”anne” ve ”baba” olarak b
ilip, hissetmektedirler.
Burada bir karmaşa yaşanmakta, bir müddet sonra genç anne-babalar bu durumdan rahatsız olmakta, çocuklarından yeteri kadar ilgi ve sevgi görmediklerini belirtmekte, anne ve babalıklarını sorgulamaya başlamaktadırlar.
Çocuklarımız BONSAİ olmasın, müsaade verelim ki BÜYÜSÜNLER..
ÖZNUR SİMAV-pedagog
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0