Her evlilik memnun devam edecek diye bir kural yok maalesef. Evlenmek ne kadar doğalsa boşanmak da tıpkı biçimde doğal bir durum. Mutsuz bir birlikteliktense keyifli ve huzurlu bir ayrılık iki taraf için de en sağlıklısı.
Pekala bu durumda çocuklara ne oluyor? Uygar bir ayrılık ve bu ayrılığın da uygar biçimde devam etmesi, anne-babanın üzerine düşen sorumlulukları yerine getirmesi durumunda çocuklar olabildiğince az hasarla çıkıyor bu işin içinden.
Elbette yaşadıkları travmalar var. Birinci başlarda çoklukla bu ayrılığın sebebi olarak görebiliyorlar kendilerini. Anne ya da babayı büsbütün kaybetme dehşetleri onları mutsuzluğa itiyor. Boşanma öncesinde ve sonrasında olabildiğince çocuklarla bağlantı halinde olup onları bu duruma hazırlamak gerekiyor.
Boşanma sonrasında velayeti alan kişi her kim ise çocuğunu karşı tarafa koz olarak kullanabiliyor. ‘velayet’ demek ‘güç bende artık elime düştün, evladını görmek için bana yalvaracaksın’ manasına gelmiyor. Birçoğu diyebilir ki ‘çocuğunu görmeyi hak etmiyor’. Neye nazaran kime nazaran? Burada değerli olan nokta sizin egolarınız mı yoksa çocuklarınızın sağlıklı bir birey olarak yetişmesi mi? Siz evliliğinizi yürütememiş keyifli, huzurlu olmak için ayrılma kararı almışsınız. Çocuğunuzu ortada bırakmaya ne kadar hakkınız var?
Bir de karşı tarafın ceza verme formülü var ki çoklukla babalar oluyor onlar da. ‘biraz bensiz kalsınlar da akılları başlarına gelsin. Çocuk sorumluluğu falan alamam ne halleri varsa görsünler. ’ modeli. Maddi manevi yalnız bırakma durumu…ayda yılda bir tahminen geliyor çocukları. Tahminen de hiç gelmiyor. Eşinizden boşanıyorsunuz, çocuklarınızdan değil!
Sizler yetişkin bireylersiniz. Çocuklarınızın sağlıklı bir formda büyümeleri için boşanma sonrasında üzerinize düşen vazifeleri daha ihtimamlı yapmaya çalışırsanız daha az travma yaşayacaktırlar.
Tek başınıza kâfi olamadığınızı düşündüğünüz noktada bir psikologtan yardım alabilirsiniz.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0