İsmini aldığım Hasan dedem (aslında babamın dedesi idi ve biz torun çocukları, kendisine “Kar Dede” derdik), İstiklal Harbi gazisiydi. Harp yıllarında millet olarak herkes, açlık ve yoksullukla imtihan olmuştu. Bu nedenle merhum, epey tavırlı biriydi. Onun nesli, yarını düşünerek israftan uzak dururdu, dökülen ekmek kırıntısına hürmet ederdi.
Sonraki jenerasyonlar de yokluğu gördü: karne ile ekmek aldı, rahmet olsa da yarın için önlem maksatlı “biriktirme” aksiyonunu yaptı.
Hâsılı millet olarak, geçirilen sıkıntı devirlerin tesirlerine ve var olan kültüre bağlı olarak, farkında olmadan bir sonraki nesiller (çocuklar, torunlar) daima düşünüldü. “Biriktirme” davranışı olmazsa olmazımız oldu. “Nelik, nitelik” yaklaşımı ile her vakit bir köşede, bir şeyler saklandı.
Çağımızda biriktirmenin dozunu kaçıran, yedi sülalesine yetecek kadar biriktiren beşerler türedi (biriktirme konusunda çoka kaçıldı). Sonuç, var olan toplumsal ve ekonomik istikrarlar olumsuz etkilendi, insani olan paylaşmalar kısmen unutuldu.
Ne diyelim! Önlemli ve tavırlı olmak güzeldir, muhtaçlık kadar bir kenarda biriktirmek yararlı olabilir, fakat istikrarları bozacak kadar biriktirme yapmak sağlıklı değildir, toplumsal olarak her birimizi olumsuz tesirler. “Biriktirelim ancak vermesini de bilelim” ki hassas istikrarlar korunabilsin.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0