Danışanların verimli bir terapi süreci geçirmek için hangi kademelerden geçtiklerine biraz bakalım. Çok net olarak söyleyebilirim ki; dayanak almaya karar veren kişinin bu kararı içine sindirilmiş bir karara dönüştürmesinin kademeleri vardır.
Birinci evre; dayanak almaya gereksinimim var diyebilmek
İkinci etap; takviye almak istiyorum kararını vermek
Üçüncü evre; bunun için harekete geçip randevu almak
Dördüncü kademe; randevuyu ertelemeden, vazgeçip iptal etmeden randevuya gelmek.
Buraya kadar olan süreçte bizlerin haberi olmuyor. Hatta bazen randevu alıp birkaç erteleme ya da vazgeçme evresinden sonra sorun güzelce dayanılmaz boyutlara ulaştığında bizlere geliyorlar.
Danışan randevuya geldiğinde bizi bekleyen en büyük direnç kişinin neden orada olduğuna verdiği yanıttır. Ben çok mutsuzum çünkü……kişinin bu boşluğu doldurduğu cümle aslında uygunlaşmak için hangi noktada olduğunu bize gösterir. Zira genelde verilen yanıt şudur. Ben çok mutsuzum zira bana haksızlık ettiler, beni üzdüler, onlar makûs insanlardı, ben mağdurum, başıma gelenlerin sorumluları diğerleri. Yani özetle; Beni hasta ettiler, sen de iyileştir!! Hasta olmamın ya da mutsuz olmamın sebebi dışarıda bir kaynaktı, güzelleştirecek olan da yeniden dışarıda bir kaynak!!! İçinde bulunduğumuz durumun sorumluluğunu almayarak, bu sorunu çözebilmek için kendi iç kaynaklarımızı kullanmayıp sorumluluğu dışımızdaki etkenlere bağladığımız sürece, sorumlulukla birlikte bir şeyi daha dışarıya teslim etmiş oluyoruz. “GÜÇ”ü.
Dünya üzerinde yaşayan insanların meseleleri ortaktır. Hiç kimsenin yaşamadığı farklı bir sorunu olan kişi yok. Fakat emsal bir durumda bir kişi altüst olurken çok daha şiddetli bir durumda diğer birisi çok çabuk toparlanabiliyor. Buradaki temel fark şahısların yaşadıkları durumun kaynağını yorumlama biçimleri. Birinci kümeye Depresyona Eğilimli Küme dersek bakış açıları şu halde; ben mutsuzum zira; benim eşim berbattı, babam berbattı, işverenim berbattı, piyasa kötüydü… o yüzden ben bu durumdayım diye yorumluyorlar. Yani oklar daima dışarıyı gösteriyor. Kişi o durumda büsbütün pasif, kurban rolünde. Hal bu türlü iken sorun dışarıda olduğu için tahlil de daima dışarıda kalmaya devam ediyor. İkinci kümeye da Depresyona Eğilimli Olmayan Küme diyelim. Bu şahıslar de birinci başta dış faktörleri suçluyorlar fakat daha sonra bir şey daha yapıyorlar. Okları tekrar kendilerine çevirip; evet o berbat biriydi ancak onu hayatıma ben aldım, hayır demem gereken yerde hayır demedim, hudutlarımı koruyamadım, vs.. Yani durumla ilgili sorumluluğu almaya başlıyorlar. Yaşadıkları sıkıntıyla ilgili pasif durumdayken faal duruma geçebiliyorlar. Artık yapacakları şeyleri var, yapacak şeyleri olduğunda da depresyona girmiyorlar, girseler bile basitçe toparlanabiliyorlar. Kurban rolünden çıktıkları için hayatlarıyla ilgili denetim sahibi olabiliyorlar. Esasen depresyona eğilimli olmayan kişi depresyona girmeyen kişi değildir. Depresif moddayken geri çekilip güç toplar ve silkinip harekete geçerek durumdan kurtulmak için adım atar.
Sonuç olarak başta saydığımız uygunlaşmak için içine sindirilmiş karar kademelerine dönersek; beşinci kademe kurban rolünden çıkıp, durumla ilgili sorumluluk almaya hazır olmak.
Yani hiç kimse kimseyi hasta edemez! kanser edemez!, yaşama sevincini elinden alamaz. Tıpkı vakitte öbür birisi de biz gayret göstermez isek bizi güzelleştirip sihirli değnek tesiri yaratamaz.
Yeni cümlemiz; geçmiş yaşantımdaki kararlarım ve davranışlarım beni mutsuz etti, bunları değiştirip keyifli olmayı seçiyorum ve bunun için de sorumluluk alıp efor göstermeye kararlıyım.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0