Tatil dönüşü bir rehavet çöküyor, tekrar rutin hayata dönmek sıkıntı oluyor. Ne de olsa gevşemek hoş lakin bir bedeli de var: gevşeme sonrası tekrar kendine çeki nizam vermek ve geçmiş tempoyu tekrar tutturmak için gayret sarf etmek gerekiyor.
Çocuklarımız pek çok imtihana var güçleri ile çalışıyorlar ve çalışmalarının karşılığını başarılı sonuçlar alarak görüyorlar. Daha sonra muvaffakiyetle gelen rehavet oluyor ve var olan çalışma performansları düşüyor. Tekrar motive olmak için hem belli bir müddete hem de bir ölçü teşvik edilmeye muhtaçlık duyuyorlar.
İş hayatında belli başarılara imza atan bir kişi, bazen ipin ucunu kaçırıyor, rehavete kapılıyor. Pek çok emek harcayarak geldiği noktadan, geriye yanlışsız ivmelenen bir düşüş yaşıyor. Bu sürecin sonucunda bireyde maddi/manevi yıkım ortaya çıkıyor.
Münasebetlerde yakalanan hoş bir düzeyden sonra eşlerde rehavet başlıyor, bu gevşeme gereğinden fazla olduğunda sorumluluklar ihmal ediliyor. Ödenen bedel, bağın yozlaşması sonrası yaşanan ayrılık oluyor.
Beceri, başarmanın yanı sıra muvaffakiyetin devam etmesini sağlamaktır. İnsani olarak, süreksiz mühletle bir ölçü rehaveti yaşamak hepimizin hakkı olabilir, fakat dozunu kaçırmamak gerekir ki aleyhimize sonuçlar yaşamayalım ve var olan başarımızı yok etmeyelim.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0