Anne ve babalar, biliniz ki istesek de/istemesek de çocuklarımızın rol-modelleriyiz. Onlar hayatlarının birinci yıllarında bizleri taklit ediyorlar ve bizlerden öğrendiklerini temel alıyorlar. Her ne kadar ergenlikten sonra kendi inisiyatiflerini kullansalar da bu temel üzerinden düşünüp hareket ediyorlar (“Yaşının adamı olmak”, “”Sizden çok çektim! çocukluk hatıralarım” ve “Çocukluk anıları ile barışık olmak” yazıları okunabilir).
Bu bilgiler ışığında denilebilir ki “çocuklarımız, bizim aynadaki yansımalarımız gibidir”. Şayet çocuk ve ergen psikiyatri uzmanı bir meslektaşım tarafından konulmuş hastalık tanısı (“davranım bozukluğu” gibi) yoksa ve çocuğumuz sağlıklı bir birey ise, onda gördüğümüz bir olumsuz davranışı/tutumu sorgularken dönüp kendimize bakmamız uygun olur.
“Oğlum niye annesinin çantasından para aşırıyor, fırsat bulduğunda dükkân kasasından çalıyor?” sorusunun karşılığı: “iş hayatımda müşterimden fazla para almam, hileli tartı kullanmam, vergi kaçırmam üzere nedenlerle bu durum başıma geliyor” olabilir.
“Gözüme baka baka palavra söylüyor” diye şikâyet etmek yerine, “eşime, anneme/babama, müşterime, komşuma… palavra söylediğim için mi?” diye kendimize sormak daha sağlıklı bir yaklaşım olabilir.
“Neden bu çocuk anne/baba olarak bana saygısız, inadına söylediğimin aksisini yapıyor” diye öfkelenmek yerine “ben annem/babama nasıl bir evlatlık yaptım ki bu çocuk bana bu türlü davranıyor” demek bizi tahlile ulaştırabilir.
“Büyüdü de şiddete eğilimi arttı, utanmasa beni dövecek” diye üzülmek yerine “vaktiyle eşime/evladıma/komşuma… el kaldırdığım için bunlar başıma geldi, şiddet uyguladığım bireylerden özür dilemeliyim ve pişman olmalıyım ki çocuğumda şiddetten uzak dursun” tahlilini hayata geçirmek daha yararlı olabilir.
İşin özü şudur ki: bal yemeden, “bal yeme” demeli.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0