Baba namzedi olan yahut hâlihazırda babalık sorumluluğu taşıyanların hafızalarında var olan bir cümledir: kendi babasının söylediği “sen beni baba olduğunda anlayacaksın!” cümlesi. Sahiden de baba olduğumuzda anlıyoruz ki “baba” olmak, farklı bir statü imiş.
Ergenliğimizde babamızla çatışmalar yaşıyorduk. Baba “otorite figürü” idi ve biz de kural koyucu bu figüre karşı her an isyan havalarında idik. Ortamızda ismi konulamayan bir uzaklık oluyordu velev ki karşımızda dünyanın en sevecen, babacan, ilgili babası olsa bile. Benliğimizin oturması, “ben varım” diyebilmemiz için gereken geçiş sürecinde (ergenlik dönemi) babamızla saklı bir rekabete girmiştik.
Baba-oğul alakasında durum bu minvalde iken (çatışmalar varken) alternatifimiz olan ve kendimize sığınacak liman üzere gördüğümüz birisi vardı: dedemiz. Bir tarafta sıkıcı, disipline, hesap soran baba-oğul münasebeti, öteki tarafta karışmayan, verici olan, bazen de şımartan dede-torun alakası. Ne vakit ki babamız ile ilgide bir kriz çıksa, yanına kaçıp gittiğimiz kişi dedemiz olurdu. Bu iki alaka ortasındaki en değerli fark: alınan sorumluluklardı. Babamız bizi geleceğe ve gerçek hayata hazırlamak, gereken eğitimleri vermek ve en kıymetlisi de bize rol-model olmak zorunda iken dedemizin bu formda sorumlulukları yoktu, ilgi daha çok duygusal seviyede kalıyor, mantık aranmıyordu.
Bu birbirine alternatif üzere görülen alakalar: bir tarafta sorumluluk alınan alaka (baba-oğul ilişkisi) başkası sorumluluk alınmayanı (dede-torun ilişkisi) hayatımızın öteki periyotların de karşımıza çıkmaktadır. Dışarıda melek üzere olan erkek (dede-torun gibi), mesken halkına karşı zalim konut reisi (baba-oğul gibi) olabilmektedir (daha sonra bu husus ayrıntılı değerlendirilecek). Misal formda konuttaki eşine aralıklı ve hesap sorucu olan erkek, evlilik dışı ilgisindeki bayana karşı epeyce verici ve esnek davranabilmektedir.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0