Şimdilerde en çok duyduğumuz sözlerin başında geliyor ” çocuğumla arkadaş üzereyim, çocuğunuzla arkadaş olmalısınız” üzere.
Arkadaşlık hoş, arkadaş olup, paylaşımcı olmak ve de en çok hisleri paylaşabilmek, kendini rahatça ortaya koyabilip, her özel ruh durumunu anlatabilmek..
Gerçi arkadaş kavramı biraz değişime uğradı, bu saydıklarımız artık çok özel dostluklarda yaşanabilen şeyler ve bu dostların sayısı bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar az.
O vakit ne yapalım?
Bu kadar az sayıda dost ve kendimizi söz etmek için çırpınıyoruz, lakin bizi duyan yok. İçimizi dökmek istiyoruz, damla damla biriktirdiklerimiz çok; boşalmalı ki yerine yenileri dolabilsin.
Bunlar, hayatta halledemediklerimiz, hüzünlerimiz, sıkıldıklarımız, OH diyemediğimiz yorgun yaşantımız..Hep birikiyor, hergün yenileri ek olarak. Ömrün yükü ağır. Tahminen herşey makinalarla yapılıyor, ömrü kolaylaştıran pekçok takviye çabucak yanı başımızda.
Lakin ruhlarımız takviyesiz kalmış. Herşey biçimden ve şekilcilikten ibaret.
Hayat yorgunu ebeveynlerden çocuklarına arkadaş olmalarını bekliyoruz. Çok ebeveyn arkadaş olmak ve olabilmek için büyük bir efor içinde. Uğraşlar göz arkası edilemez.
Bir diğer küme ebeveynde “ben dünyaya bir kez geldim, hayatımı yaşarım” deyip, çocuğunu ve çocuklarını ortada bırakıp, kendi heveslerini doyurma peşinde.
Çocuğuyla arkadaş üzere olabilmek ve bunu yansıtabilmek, hatta hakikat yansıtabilmek çok kolay bir durum değildir.
Zira nereye kadar arkadaş konumunda olacaksınız, nereden sonra ebeveynlik hudutları başlayacak?
Çocuğunuzun günlük hayatında “arkadaş” ismi altında sayıları değişik olan, çocuktan çocuğa ya da gelişimsel periyoduna nazaran içtenliği ve ayrıntıları değişen şahıslar var. Sizin yeriniz ebeveyn olarak bunun neresinde?
Arkadaşların aşikâr yaptırımları, sizden; kendi çıkarlarına ziyan gelmediği sürece, beklentileri fazla yok. En nihayetinde ortak noktalarda buluşamıyorsanız, arkadaşlığınızı sonlandırır, diğer seçimlere yönelirsiniz.
Lakin, ebeveyn arkadaşlığında durum bu biçimde değildir. Sizin çocuğunuzun eğitimi ve geleceği için birtakım yaptırımlarınız, onun ömrünü gerçek şekillendirmesine yardımcı olmanız gereken, tahminen onun için sıkıcı, lakin kesinlikle olması gereken bir grup davranışlarınız olacaktır.
Eğriyi doğruyu çocuklar sırf yaşayarak öğrenmezler, bir kısmı da ebeveyn olarak örnek olmak ve bağlantıyla öğrenilecektir.
Arkadaş olma durumu sonları zorladı ve ergenler, pürüzlerle karşılaşınca, ya da istemedikleri bir olay karşısında hürmet ya da otorite üzere bir durum tanımaz oldular.
Arkadaşlık kavramıda aslında çok farklılaşmış durumda. Gençler, çoklukla daima almaya alışmış, lakin kendilerinden birşey bekleme durumuna geçtiğinizde sizden berbatı olmuyor. Beklenen şeyde tekrar onların faydasına..
Alakalar hakikat kurulamıyor. HÜRMET kavramı günümüzde neredeyse EZİK olmakla muadil sayılıyor.
Öğretmen-öğrencisiyle; ebeveyn çocuğuyla gerçek münasebetleri sağlayamıyor. Tavırlar, çoğunluk sağlanabildiğinde yerleşim için taban sağlayabiliyor. Aile ve okul iştiraki, ebeveynlerin hakikat ve ortak tavrı , öbür ebeveyni çocuğu ile çekiştirmeden eşine takviye tutumları sergileyerek, daha çok kişinin iştirakini sağlayarak mümkün olabilecektir.
Arkadaş üzere olmak, çocuğun ve ergenin her istediğini yapmak, hiçbir maniyle karşılaşmamasını sağlamak değildir.
Eğitim nerede kaldı? “Eğitim, bireyin davranışlarında istendik değişiklikler yaratma sürecidir” biçiminde tanımlanmaktadır. İstendik değişiklikler ise uçsuz bucaksız, sınırsız özgürlüklerle sağlanamaz.
Özgürlüğün nereye kadar olduğu ve nereden sonra diğerinin sonlarının başladığının bilinmesi gerekir. Kuralların toplum ömrünü sağlıklı sürdürmek için gerekli olduğu, her fırsatta çocuklara ve ergenlere hissettirilmelidir.
Anaokullarında ve kısmen ilköğretimde kurallara uyma konusuna değer verildiği halde, sonradan “arkadaş olacağım” derken büsbütün sonlar YOK ediliyor.
Bu da ergenlerin önüne çabucak setler çekmek halinde değil, kademeli biçimde, ömür usulü haline getirerek ve anaokulundan başlayan kurallar ve toplumda yaşama marifetlerinin edinilmesi ; bunların devam ettirilmesi ile mümkün olacaktır.
Eğitim sistemi sırf imtihan odaklı olup, öğretime dayalı olduğu için ister istemez aileler de çocuğun sırf ders başarısı üzerine ağırlaşıp, “davranışların eğitimi” kısmında eksik kalıyor.
Çocuğun, ergenin duygusal meseleleri göz gerisi edilebiliyor ve sonunda sıkıntılar bir patlama ile kendini gösteriyor. Kimsenin hiç istemediği, beklemediği sonuçlar ortaya çıkıyor.
Çoğu defa hayati olabilen patlamalarla çok bedelli CAN lar yok olup, gidiyor. Şiddet, ya ergenin, ya ebeynin, ya da öğretmenin canınını bizlerden koparıp, alıyor…
Çocuklarımızla arkadaşlığımız boş bir arkadaşlık olmayıp, ebeveyn olarak davranışların önemsendiği, ebeveynlerin ortak tavır içinde olduğu, kendilerinin de model olduklarını unutmadığı, fırsat eğitimlerine paha verilen, olumsuz davranışlarda gerekirse uzmanlardan yardım alınmaktan kaçınılmayan bir ARKADAŞLIK süreci olmalıdır.
Sorunlar küçükken çözülmelidir, tahlil kolaydır, emek ve vakit kaybı en azdır. Hayatınıza kaldığınız, takıldığınız yerden çabucak devam etmeye başlarsınız.
Çocuğunuzla hoş arkadaşlıklar dileğiyle..
ÖZNUR SİMAV – PEDAGOG
AİLE VE BAĞLANTI DANIŞMANI – EKSPER – EĞİTİMCİ
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0