Çocuklar bilhassa 2-4 yaş ortasında “Küstüm” tabirini sıklıkla kullanmaya başlarlar. İstekleri yerine getirilmediğinde, onlarla oyun oynamadığınızda “Küstüm anne” ya da “Baba sana küstüm” üzere tabirler kullanarak reaksiyonlarını gösterirler.
Ekseriyetle anne babalar, “Küsersen küs, ben de sana küstüm” diyerek, çocuklarını bu davranıştan vazgeçirmeye çalışırlar.
Bir çocuk, annesi babası ona küsünce ne düşünür, ne hisseder?
Demek ki, hoşlanmadığım durumlarda küsebilirim, baksana annem babam da küsüyor, o vakit küsmek hakikat bir davranış.
Okuldaki arkadaşım Ahmet de bana küsüyor, annem babam da küsüyor. O vakit annem ve babam aslında benim arkadaşım üzere. O halde onların her dediğini yapmak zorunda değilim.
Meskende, okulda, misafirliğe gidince hoşlanmadığım bir durumla karşılaştığımda çabucak küsebilirim. Bu, işe yarayan bir usul.
Bunlara sebep olmamak ismine, anne baba çocuğuna küsmemelidir. Küsmek yerine, çocuğun o anki hislerini anlamaya çalışmalı, hatta ona adeta dublaj yapmalıdır.
“Sanırım sen bir şeye kızdın, küsersen seni kızdıran şeyin ne olduğunu bilemem, benimle konuşmak ister misin” biçimindeki yaklaşım daha sağlıklı olacaktır.
Bu yaklaşıma karşın, çocuk hala küsmeye devam ediyorsa “Şu anda konuşmak istemiyorsun sanırım, konuşmak istediğinde ben hazırım, konuşabiliriz” denebilir.
Bu konuşmalar sırasında çocuğun göz hizasına inmek, onunla göz kontağı kurmak çok kıymetlidir. Çocuk kendini baskı altında değil, inançta hissetmelidir.
Ortadan bir mühlet geçtikten sonra çocuk anne babaya yanaşır ve konuşmak isterse “Hani bize küsmüştün, bizimle konuşma o zaman” üzere olumsuz bir söz yerine “Seni dinliyorum, gel konuşalım” üzere olumlu bir tabir kullanılmalıdır.
Bu konuşma sırasında çocuğa küsmenin ne kadar yanlış bir davranış olduğu ile ilgili nasihatlar vermek yerine, hislerini tabir etmesine fırsat verilmelidir.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0