Evlilik hayatında eşlerin bağı, baba-oğul münasebetine benzeridir: karşılıklı sorumluluklar vardır (“Baba” yazısını okumanız uygun olur). Evlilik kurumunun temelini çürüten ve yıkılmasına neden olan iki kıymetli travmatik olay şunlardır: aldatma ve aile içi şiddet. Aldatma hareketi insani, toplumsal, kültürel, ahlaki, dini ve ideolojik istikametlerden hiç birinde kabul görmez, güzel karşılanmaz.
Aldatan bireyleri iki kategoride ele alabiliriz. Bir tarafta aldatma hareketi nedeniyle pişmanlık duyanlar ve bu nedenle kendisiyle çatışanlar ki bu bireyler, “bir kusur yaptım”, “şeytana uydum”, “gül üzere eşime haksızlık yaptım, çok pişman oldum”, “ben ne kadar vicdansız biriyim”… formunda yaşadıklarını tanımlayanlardır. Umulur ki bu bireyler bir daha birebir olumsuz tavrı sergilemeyeceklerdir ve affedilmeyi hak ederler.
Öteki tarafta ise aldatma davranışı sonrası hiç pişmanlık duymayan ve şuurlu hareket eden bireyler vardır ki bunlarda kimi ortak özellikler gözlenebilir.
Her iki kategorideki aldatan eşleri tıpkı kefeye koymak, “sonuçta eşini aldatmış, bunun yüzüne bakılacak tarafı yok” biçiminde kıymetlendirmek ve tıpkı duygusal yansıları vermek adaletli olmayabilir.
Pişmanlık duymayan ve aldatmayı bir “hak” üzere gören bireyler, tekrarlayıcı usulde aldatmaya devam edebilirler. Birçok vakit eşini aldatmakla kalmaz, aldatma esnasında birlikte olduğu partnerini de aldatır ve çoklukla kirli çamaşırlar bu periyotta ortaya dökülür, kriz patlak verir. Aldatan erkek, aldatmayı “hak” olarak gördüğünü: “erkek dediğin çapkın/hovarda olur”, “tek ile yetinilmez”… formunda tabir eder, “erkeğin elinin kiridir”, “her çiçekten bal toplamak gerekir”… üzere sözlerle kendini haklı gösterme uğraşı içine girer. Aldatan bayanda ise çoğunlukla intikam alma fikri ön plandadır. Ya “o da beni aldattı” ya da “o da erkeklik vazifelerini tam yapsaydı” telaffuzları vardır. Sonuçta kişi kendine nazaran haklıdır ve yaptığından pişman olmaz. Maalesef bu fikir yapısına toplumun kültürel bedelleri (“erkek değil mi kaçamak yapar”), rol model olan anne/baba (“benim babam/annem de eşini aldatmıştı) ve çevresel provokatörler (arkadaş etrafı ve akrabaların teşvikleri) de katkıda bulunurlar.
Kayda kıymet bir narsisim/bencillik vardır. Kendisinin aldatması hak iken, şayet eşinin aldatması kelam konusu olursa: erkek için “namus davası”, bayan için ise boşanma nedeni olarak kıymetlendirilir. “Ben aldatılmayı kabul etmem, aldatılamam” kanısı sabittir.
Aldatılan eşe yaklaşım kaba, disipline, hesap sorucu iken aldatmada birlikte olunan partnere karşı yaklaşım sevecen, anlayışlı, verici ve şefkatlidir. Ne tesadüftür ki meskendeki eş kişiliğinden/kimliğinden/rollerinden fedakârlık etmiş ve aldatan şahsa karşı kendini yok saymış bir yapıdadır. Örneğin aldatılan bayan, “saçını süpürge yapmış”, kendini konutun tüm sorumluluklarına adamış, çocuklarına hem anne hem de baba olmuş, lakin eşine karşı kadınsı özelliklerini kaybetmiş (kişisel bakım yapmayan, süslenmeye kıymet vermeyen vs.) yahut ayaklarının üstünde dik durabilen/gerektiğinde inisiyatif kullanabilen bir birey olmaktan çıkmış bir bayandır. Aldatan erkeğe karşı bağımlıdır ve erkeğin gözünde “bensiz yapamaz” formunda görülen ve “çantada keklik” olarak algılanan bir bireydir. Partner olan bayan ise; “burnundan kıl aldırmayan”, tatmin edilmesi sıkıntı olan, her an kaybedilme riski bulunan ve kadınsı özellikleri (güzel, bakımlı ve seksapel olması) ön planda olan bir bayandır. Benzeri tezatlıklar aldatılan erkekler için de geçerlidir.
Aldatılan eşe karşı sorumluluklar mecburiyetten yapılırken (“çocuğumun annesi/babası, bu nedenle onun yüzüne bakıyorum”…), öbür partnere karşı mecburi sorumluluklar yoktur ve onu elde tutabilmek için tüm imkânlar seferber edilir (eşine elbiseyi mecburiyetten alır da partnerine kredi kartını hesap sormaksızın verir).
Aldatılan eş, azıcık dik dursa ve hesap sorsa hissesine düşen şiddettir (fiziksel, ruhsal, ekonomik). Partner hesap sorsa, aldatan kişi süt dökmüş kuzuya döner.
Aldatan bireyler her ne kadar süreksiz mutluluklar yaşasalar da kalıcı huzura kavuşamazlar. Hele bir de yaşlanma ile birtakım kayıplar (sağlık, ekonomik…) ortaya çıkarsa duygusal yıkım yaşarlar.
Partner ne vakit ki aldatan kişiyi kapı dışarı etti yahut aldatan kişi, aldatma davranışını devam ettirmekte yetersiz kaldı, dönüş aldatılan eşin yanınadır. Bu nedenle uzun soluklu aldatma süreçlerinin sonunda aldatan bireyler, partnerinden hiçbir beklentisi olmaksızın ve aldattığı eşine karşı da hiçbir mahcubiyet duymaksızın süreci sonlandırırlar (öküz ölür, iştirak bozulur”).
Aldatma davranışının bir boyutu da şudur: bazen unsur hastalarında görülen çapraz bağımlılıklar (bir hususa bağımlı olan hastada, bir obura hususa de bağımlı olma riski yüksektir) üzere çapraz aldatmalar olabilir: evlilik hayatında eşini aldattığı üzere, işinde müşterisini aldatır, toplumsal hayatta kelamında durmaz, ettiği yeminin kararı olmaz. Elhasıl eşi aldatmakla kalmaz, toplumu da aldatır ve en kıymetlisi asıl aldanan kendisi olur da haberi olmaz.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0