* “Evladım diye bir şey diyemiyorum, daima bilgisayarın başında, odasından yalnızca tuvalete gitmek için çıkıyor. Birden fazla vakit yanımıza gelmiyor, yemeğini de odasına götürmek zorunda kalıyorum. Ne bitmez oyunmuş, resmen çocuğumu esir aldı. Ah şu internet! Evladımı benden çaldı”.
* “Sevgilimle buluşmak için can atıyorum, lakin ne vakit bir ortaya gelsek telefonuna bakmaktan bana bakamıyor. Gelen mail ve iletilere karşılık vermekten söylediğimi dinlemiyor. İşi gereği olsa anlayacağım lakin bana nazaran interneti gereksiz yere kullanıyor ve ona mahkûm olmuş durumda”.
* “Gece yataktaki halimiz şu biçimde; eşim ve ben yatağın birer kenarında elimizde telefon, internete dalmış durumdayız. Ne muhabbetimiz kaldı ne de cinsel hayatımız”.
* “Eskiden kocam kahve köşelerine takılır meskene geç gelirdi, tekrar de gece benimle idi. Artık meskene vaktinde geliyor, lakin sabahlara kadar internette oyun ile meşgul oluyor. Artık öncelikli eşi internet, güya bana kuma geldi. Başını bilgisayardan kaldırtamıyorum”.
* “Gece vakti uyanıyorum, topraklarımı atak olabilir tasası ile oyunumu denetim ediyorum. Tahminen zevk alıyorum lakin bu oyun uykumu alt üst etti. Uykusuzluk nedeniyle iş hayatım olumsuz etkiledi”.
* “Maalesef son 1 yıldır oğlum bilgisayarıyla tüm gününü geçiriyor, hiç arkadaşı yok, toplumsal bağlara girmiyor. Yalnızca sanal bağları var ve bu durumdan da şikâyetçi değil. Gerçek hayattan kopuk hale geldi. Düğüne, gezmeye, cümbüşe, hülasa hiçbir ortak aktiviteye katılmıyor. Geçen arkadaşları ısrar ettiler ve zorla onu sinemaya götürdüler. Dönüşte arkadaşları oğlumun garip konuşmalarını ve davranışlarını bana aktardılar, şoka girdim. Oğluma ne oluyor?”.
Etrafımızdan duyabileceğimiz bu hikayeler ve benzerleri bize “internet bağımlılığını” epey hoş tanımlarlar.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0