Evlilikte birebir çatı altında yaşayan iki farklı bireyin fikir ayrılıklarına düşmesi pek doğaldır. Çabucak her ailede birtakım çatışmalar ve gerginlikler yaşanabilir. Lakin bu tartışmaların çok sık tekrarlanması, eşlerin birbirlerini sözel ve fizikî incitmeye başlaması, hürmet ve sevgiden mahrum irtibat kurmaları meskendeki çocukların psikolojilerinde derin yaralar açabilir.
Aile çocuklar için gelecek hayatlarını şekillendiren en değerli kurumdur. Huzurlu bir aile ortamında büyümek çocukların en temel hakkıdır. Bilhassa kişilik yapısının formlandığı birinci çocukluk devrinde çocuğun tartışma ve gerginlikten uzak, huzurlu ve şefkatli bir ortamda büyümesi çocuğun psiko-sosyal gelişimi açısından çok değerlidir.
Aile içindeki arbedelerin çocuk üzerindeki olumsuz tesirleri:
– Anne ve babasının birbirlerine kelamlı ya da fizikî saldırısını gören çocuk, bu durumdan kendisini sorumlu tutup, anne-babasının onu sevmediği hissine kapılabilir.
– Eşler ortasındaki şiddetli arbedelerin içinde yetişen çocuk, vakitle onlardan korkmasına, soğumasına ve itimadının azalmasına neden olur. Arbedelerde ortaya çıkan ağır öfke durumu ve fizikî şiddet çocuklar için korkutucu bir durumdur. Çocuk öfkelendiğinde öfkesine yenik düşen babayı yahut anneyi gördüğünde, o güne kadar sevgi dolu bir insan olarak tanım ettiği ebeveyninin bir diğer şeye dönüştüğünü düşünür ve öfkenin kendisine yönelmesinden endişe duyar. Bütün bunların sonucunda da çocuğun ebeveynine olan inancı sarsılır.
– Meskende çocuğun gözü önünde vakit zaman tartışmalarla bir arada gelen şiddet, çocuğun dış dünyada şiddet eğilimli olmasına sebebiyet verebilir.
Eşlerin birbirlerine yüksek sesle konuşması çocuğun korkma ve korku seviyesini artırır.
Konutta huzuru bulamayan çocuk memnunluğu öbür yerlerde arayabilir. Hata işleyen, alkol, uyuşturucu, sigara kullanan çocukların huzursuz bir aile ortamında yetişmiş olduğu olasıdır.
-Kişiliğin geliştiği birinci çocukluk periyodunda çocuğun anne ve babasının arbedesine şahit olması çocukta birçok duygusal ve davranışsal sorunların oluşmasına taban hazırlar. Anne ve babası ortasında yaşanan geçimsizlikler çocuğun insanları ve hayatı sevmesinde, toplumsal yaşantıya ahenk sağlamasında makus anılar olarak kalacaktır. İnsanlarda Psiko-sosyal pek çok rahatsızlığın ortaya çıkması, çocukluk çağında yaşanan bu türlü tatsız anılara bağlı olabilir. Örneğin; hayata karşı isteksizlik, insanlara düşmanca hisler geliştirmek, hayvanlara eziyet etmekten zevk almak, yalancılık, hırsızlık, çeşitli tikler edinmek, özgüven eksikliği, çekingenlik üzere birçok ruhsal rahatsızlığın temelinde husursuz aile ortamında yetişmek tesirlidir.
-Kavganın eksik olmadığı meskende yetişen çocuğun okul başarısı da düşük olur. Bilhassa dikkat gerektiren dersleri dinleyemez, dikkatini toplayamaz. Anne babalar çocuklarının ders muvaffakiyetinden şikayet ederken öncelikle kendilerini sorgulamalıdır. Ayrıyeten konutta gergin aile ortamından etkilenen çocuk, okulda arkadaşlarına agresif davranabilir, kendisini onlardan soyutlayabilir, yalnız kalabilir.
Ebeveynlerin depresif ruh halleri çocuklarına da yansır, çocuklarda ağır ıstırap, mutsuzluk, hiçbir şeyden zevk alamama üzere depresif belirtiler gösterirler.
Ebevenlerin Nelere Dikkat Etmesi Gerekir?
Öncelikle karı-koca hengameleri önlenemiyorsa, bu durum çocuğa muhakkak yansıtılmamalıdır. Ebeveynler çocuğun önünde tartışmalardan kaçınmalıdır.
Tartışmaların tahlile yönelik olmasına itina göstermek gerekir.
Şayet çocuk konuttaki tartışmaya şahit olmuşsa, tartışmanın tahlile ulaştırmaya ihtimam göstermesi gerekir. Anne-baba ortasındaki tartışmanın tahlile ulaşması, hengamenin çocuk üzerindeki duygusal ve davranışsal tesirini azaltmaktadır. Anne babası ortasındaki sorunların tahlile kavuşması, bu çatışmanın yapan olduğunu çocukların hissetmesine yol açar, çocuğun reaksiyonu de buna nazaran değişir. Tahlile ulaşmış, yapan tartışmalar hem ebeveynler, hem de çocuklar için kıymetlidir. Her vakit çocuğun önünde tahlil bulmak mümkün olmasa da, bu bahiste yapılacak açıklamadan, çocuklar yarar sağlayacaktır.
Ancak kelamların, davranışlarla dengeli olması çok değerlidir. Çocuğun anne babasının konuşmalarından aldığı bildiri ile hareket ve ses tonundan aldığı bildiri çelişkili olmamalıdır.
Eşlerin birbirini kırıcı ve aşağılayıcı kelamlardan ya da sözlerden kaçınması gerekir. Bu durum çocuğun dert ve kaygı durumunu artırır.
Hengame sürecinde çocuğa “hakemlik” vazifesi verilmemelidir. Anne yahut baba birbirleriyle alakalı şikayetlerini çocuğa anlatmamalı, birbirlerini çocuğa kötülememeli, çocuğun taraf tutması için ona baskı yapmamalıdır.
Anne ve babalar tartışma esnasında öfkesini çocuğa yansıtmamalı, çocuğun bir yanlışı varmış üzere öfkesini çocuktan çıkartmaması gerekir.
Bilhassa çocukla ilgili olan tartışmalar çocuğun önünde yapılmaması gerekir. Kendisi hakkında yapılan tartışmalar, çocukta suçluluk duygusu, utanma, aşağılık kompleksi içine kapanıklık üzere problemlere neden olabilir.
Son olarak; eşlerin birbirlerinden şikayetleri varsa ve bu durumu kendi ortalarında tahlile kavuşturamıyorlarsa kesinlikle bir uzmandan dayanak almaları gerekir. Şiddetin, aşağılamanın, hakaretlerin olduğu arbede ortamlarında büyüyen çocukların kişilik gelişimi önemli manada örselenmektedir. Anne babaların çocuklarının geleceklerini düşünmesi, çocuğunun psikolojisinde tedavisi sıkıntı yaraların açılmasına imkan vermemesi gerekir.
Aile İçindeki Hengamelerin Çocuk Üzerindeki Tesirleri:
-Anne ve babasının birbirlerine kelamlı ya da fizikî saldırısını gören çocuk, bu durumdan kendisini sorumlu tutup, anne/babasının onu sevmediği hissine kapılabilir.
-Eşler ortasındaki şiddetli arbedelerin içinde yetişen çocuk, vakitle onlardan korkmasına, soğumasına ve inancının azalmasına neden olur. Bilhassa arbedelerde ortaya çıkan ağır öfke durumu çocuklar için korkutucu bir durumdur. Çocuk öfkelendiğinde öfkesine yenik düşen babayı yahut anneyi gördüğünde, o güne kadar sevgi dolu bir insan olarak tanım ettiği ebeveyninin bir öbür şeye dönüştüğünü düşünür ve öfkenin kendisine yönelmesinden dehşet duyar. Bütün bunların sonucunda da çocuğun ebeveynine olan itimadı sarsılır.
-Evde çocuğun gözü önünde vakit zaman tartışmalarla bir arada gelen şiddet, çocuğun dış dünyada şiddet eğilimli olmasına sebebiyet verebilir.
-Eşlerin birbirlerine yüksek sesle bağırması çocuğun korkma ve tasa seviyesini artırır.
-Evde huzuru bulamayan çocuk memnunluğu öteki yerlerde arayabilir. Cürüm işleyen, alkol, uyuşturucu, sigara kullanan çocukların huzursuz bir aile ortamında yetişmiş olduğu olasıdır.
-Kişiliğin geliştiği birinci çocukluk devrinde çocuğun anne ve babasının arbedesine şahit olması çocukta birçok duygusal ve davranışsal sorunların oluşmasına yer hazırlar. Anne ve babası ortasında yaşanan geçimsizlikler çocuğun insanları ve hayatı sevmesinde, toplumsal yaşantıya ahenk sağlamasında makûs anılar olarak kalacaktır. İnsanlarda Psiko-sosyal pek çok rahatsızlığın ortaya çıkması, çocukluk çağında yaşanan bu türlü tatsız anılara bağlı olabilir. Örneğin; hayata karşı isteksizlik, insanlara düşmanca hisler geliştirmek, hayvanlara eziyet etmekten zevk almak, yalancılık, hırsızlık, çeşitli tikler edinmek, özgüven eksikliği, çekingenlik üzere birçok
ruhsal rahatsızlığın temelinde huzursuz aile ortamında yetişmek tesirlidir.
-Kavganın eksik olmadığı konutta yetişen çocuğun okul başarısı da düşük olur. Bilhassa dikkat gerektiren dersleri dinleyemez, dikkatini toplayamaz. Anne babalar çocuklarının ders muvaffakiyetinden şikayet ederken öncelikle kendilerini sorgulamalıdır. Bunun yanında meskende gergin aile ortamından etkilenen çocuk, okulda arkadaşlarına agresif davranabilir, kendisini onlardan soyutlayabilir, yalnız kalabilir.
-Ebeveynlerin depresif ruh halleri çocuklarına da yansır, çocuklarda ağır keder, mutsuzluk, hiçbir şeyden zevk alamama üzere depresif belirtiler gösterirler.
Ebevenlerin Nelere Dikkat Etmesi Gerekir?
-Öncelikle karı-koca hengameleri önlenemiyorsa, bu durum çocuğa muhakkak yansıtılmamalıdır. Ebeveynler çocuğun önünde tartışmalardan kaçınmalıdır.
-Eğer çocuk konuttaki tartışmaya şahit olmuşsa, ebeveynlerin tartışmayı tahlile ulaştırmaya itina göstermesi gerekir. Anne-baba ortasındaki tartışmanın tahlile ulaşması, hengamenin çocuk üzerindeki duygusal ve davranışsal tesirini azaltmaktadır. Anne babası ortasındaki sorunların tahlile kavuşması, bu çatışmanın yapan olduğunu çocukların hissetmesine yol açar, çocuğun yansısı de buna nazaran değişir. Tahlile ulaşmış yapan tartışmalar, hem ebeveynler, hem de çocuklar için kıymetlidir. Her vakit çocuğun önünde tahlil bulmak mümkün olmasa da, bu mevzuda yapılacak açıklamadan, çocuklar yarar sağlayacaktır. Ancak yapılan açıklamalarda kelamların, davranışlarla dengeli olması çok kıymetlidir. Çocuğun anne babasının konuşmalarından aldığı bildiri ile hareket ve ses tonundan aldığı bildiri çelişkili olmamalıdır.
-Kavga sürecinde çocuğa “hakemlik” misyonu verilmemelidir. Anne yahut baba birbirleriyle alakalı şikayetlerini çocuğa anlatmamalı, birbirlerini çocuğa kötülememeli, çocuğun taraf tutması için ona baskı yapmamalıdır.
-Anne ve babalar, tartışma esnasında öfkesini çocuğa yansıtmamalı, çocuğun bir yanlışı varmış üzere öfkesini çocuktan çıkartmaması gerekir.
-Özellikle çocukla ilgili olan tartışmalar çocuğun önünde yapılmaması gerekir. Kendisi hakkında yapılan tartışmalar, çocukta suçluluk duygusu, utanma, aşağılık kompleksi, içine kapanıklık üzere problemlere neden olabilir.
Özetle; eşlerin birbirlerinden şikayetleri varsa ve bu durumu kendi ortalarında tahlile kavuşturamıyorlarsa kesinlikle bir uzmandan takviye almaları gerekir. Şiddetin, aşağılamanın, hakaretlerin olduğu hengame ortamlarında büyüyen çocukların kişilik gelişimi önemli manada örselenmektedir. Anne babaların çocuklarının geleceklerini düşünmesi, çocuğunun psikolojisinde tedavisi güç yaraların açılmasına imkan vermemesi gerekir.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0