Klasik bir söylemdir… Hayatta her şey insan içindir… Hayat her bizleri nerelere sürüklüyor vakitle?…Tozu dumana katıp sürüklenirken hengamesini veriyoruz yaşamın… Kolay değil elbette… Uğraş etmezsek, bunun için uğraş harcamazsak kazanılacak bir benliğimiz olmayacak…
Benliğimize varmak, kendimizi bulmak için savaşlara girip savaşlardan çıkıyoruz… Bazen kendimizi kaybediyoruz savaşların içindeki arayışlarda… Bazen de kendimizi korumak için istediğimiz şeylerden vazgeçiyoruz… Yoruluyoruz… Bitip tükenmeyen kavgalarla geçiyor zaman… Hani bilsek sonunda kazanacağız gücümüz olacak da… Bilmiyoruz ki sonucunu… Bu daha da yoruyor bizi… Gücümüzü daha da bir tüketiyor…
O denli bir yaşamak ki diyoruz sonra yaşadığımıza, kazandıklarımızla kaybettiklerimizi bir ortaya getirip, bir türlü hesap yapamıyoruz… Zira sonucundan korkuyoruz…
Hayatta her şey insan için… Düzenler, istikrarlar, kurallarla dolu yolumuzda, bazen ne kadar mantıklı olursak olalım biz de çıkışları karıştırıyoruz… Devam etmektense bitiriyoruz kimi şeyleri… Belirli etmesek de, ciğerimiz yanıyor mecburi bitişlerde… Güçlü görünmeye çalışsak da… İçimiz yanar kavrulur…
Sersem hallerimize, yorgunluktandır deyip, kandırmayı deniyoruz kendimizi… Denetimli olmaya zorlarken davranışlarımızı, hislerimizin çoktan denetim dışı olduğunu bile bile, insan tabiatına hükmetmeye çalışıyoruz aklımızca… Ve kararı olmayan, tutamayacağımız kelamlar veriyoruz kendimize…
Yok saymaya çalışıyoruz birtakım şeyleri… Ket vuruyoruz kendimize… Yok saymakla yıkılmıyor ki, gözlerinle kurduğun sevgi dolu köprüler…Taş taş üstünde kalmasa da, yıkılmıyor ki yüreğindeki aşk.. (Temelinde hakikaten aşk varsa…)
Kızamıyoruz ki canımızı epey acıtana…Belli edemiyoruz da, yüreğimizi söküp attığını modül parça, asıl kimliğiyle yaşadıklarını, kopyasıyla yok saydığında…Hayat hengamesinde tozu dumana katıyoruz…Benliğimizi korumak için savaşıyoruz…Kendimizi koruduğumuzda, aslında kendimiz üzere olduğumuzda kurabildiğimiz sevda köprülerini, her nedense, kurulmadı saymak istiyoruz…
Bu nasıl bir çelişkidir, bilinmiyor… Çelişkiler, çabalar içinde yorulup gidiyoruz… Daima taaruza geçiyoruz hayata karşı… Tahminen de, biz hayatla savaşırken, hayat da bizimle oyunlar oynuyor… Kim bilebilir ki?…
Dostlukla…
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0