Sakın bir kelam söyleme…Yüzüme bakma sakın!
Sesini duyan olur,sana göz koyan olur.
Düşmanımdır seni kim bulursa cana yakın, (Faruk Nafız ÇAMLIBEL)
Telefonu meşgul, chat mi yapıyor, şu karşıdan gelen bayanın bacaklarına mı baktı, telefonundaki bu ileti da neyin nesi? Okul vaktinden kalma fotoğrafta o yanındaki yabancı da kim? Bana hiç bahsetmemişti? Niçin iletilerime geç karşılık veriyor? Aradığımda niçin daha sonra görüşürüz dedi?…
Psikolojideki klâsik yaklaşıma nazaran , ‘kıskançlık’ insanın yapısında doğuştan varolan bir durum değil. Tersine sonradan öğrenilen bir şey. Herkesin hayatı uzunluğunda birçok defa karşı karşıya kaldığı bir his durumu.Kıskançlık çoklukla kimileri için kamçılayıcı ve itici bir güç olarak görülse de , çok kıskançlık hem kıskançlık gösteren kişiyi hem de karşı taraftaki kişiyi çaresiz bırakabiliyor.Ayrıca psikolojideki klasik anlayış kıskançlığı güvensizliğe de bağlar. Birçok sevgili ise aşkın yoğunluğuna. Biz psikologlar kıskançlığın çokunun önemli bir rahatsızlık olduğunu söylüyoruz lakin flörtçüler işin tuzu biberi diyor. Kıskançlık ne vakit tuz, biber, ne vakit hastalık?
Bilen bilir, ya da herkes bilir; kıskançlık ürkütücüdür. İnsanın içini yer bitirir… Birinden kuşku duymak insanı korkutur. Bir rakibin ya da rakibenin varlığından kuşkulanır, onu kaybetmekten korkarsınız. Bunu ona itiraf da edemezsiniz birden fazla vakit… Boğazınızda konuşmanızı engelleyen kocaman bir lokma vardır, mideniz bulanır, başınız karmakarışıktır…Gider gelirsiniz kanılarınız arasında…Sanki içinizde iki kişi vardır ve onları susturamazsınız…
İleri safhalarda artık kendinize mani olamamaya başlarsınız ve telefonlar dinlenir, defterler karıştırılır, bilgisayardaki kayıtlar okunur. Bir nev’i casus olunur kısaca…Kendinize de şaşarsınız…Ayıpladığınız şeyleri yapmaya başlarsınız….Aslında neredeyse herkesin hissettiği bu ortak bulanıklık duygusu, insan tabiatının bir kesimi olarak görülebilir. Tıpkı kızgınlık, öfke, umut, hüzün üzere.Bu, hayvanların kendi alanlarını korumak için içgüdüsel olarak çaba etmesine benzeri. İnsan da “kendisine ait” birini diğer birine kaptırmama kaygısındandır…
Her beşerde az yahut çok kıskançlık duygusu vardır.Çoğumuz için kıskançlık,nabzımızda, soluğumuzda hissettiğimiz bir duygudur…O anı yaşayanlar bilir, insan güya kilometrelerce koşmuş gibidir… Ya da küçücük bir odada kapatılmış, eliniz kolunuz bağlanmış gibidir…Nefes alamazsınız doya doya…Kıskançlık bir hastalık değildir, tersine dozunda olan kıskançlık olağandır ve sevginin bir göstergesi olarak kabul edilir. Olağandışı kıskançlık ise yıkıcı bir saplantıdır ve tedavi edilmesi gerekir. Kıskançlığın temelinde ekseriyetle bağlantıyı kaybetmekten korkmak ve bunu hayal etmek olabilir.Bu da bireylerin özgüven eksikliğinden kaynaklanan bir sorun olarak kabul edilir. Kıskançlığın patolojik hale geldiği durumlarda ise hastalar bir epey zorlanabilir. Zira çok kıskançlık adaptasyonu bozar, depresyona sürükler ve yetersizlik hissini hissettirir.
Kıskançlık çok çoka varmışsa, bu şahıslar çok gururlu ve geçimsizdirler. Kendini üstün görür , kuşkucu ve evhamlı davranırlar. Her şeyden olmadık manalar çıkarırlar. Bazen o kadar detaylı düşünürler ki ve o denli kurgular oluştururlar ki bunun şaşkınlığını günlerce atamazsınız üzerinizden… Bu da birçok olumsuz sonuca temel hazırlar.Kişi bu durumdan kurtulmak istediğinde öncelikle buna sebep olan nedenleri bulmaya çalışmalıdır. Bu nedenler birden fazla defa yalnızca kişinin içinde kaldığından ötürü çözümlenemez. Bu yüzden kişi karşısındakine onu rahatsız eden şeyleri anlatmalıdır. Böylece kişi tahminen de kendi inandığı şeyin nedensiz olduğunun farkına varabilir.
Çok kıskanmayı sevginin bir yolu olarak görmemeli tam aksine sevgiyi yıpratan bir öge olarak değerlendirmeliyiz.Tabi ki dozunda olduğunda kıskançlık ziyanlı değildir ancak abartıldığında sevgi üzere yapan bir hissin zıddı haline gelebileceği unutulmamalıdır…Kıskanmak ve kıskanılmak istemiyorsanız size acil bir reçete: Size yapılmasını istemediğiniz hiçbir hareketi sevdiğinize yapmayınız…
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0