Oyun terapisi çocukların uyumlu ve memnun olarak yaşamalarını hedefleyen gelişimsel bir
terapi biçimidir. Çocukların oyunu ve oyuncakları kullanarak kendilerini söz etme
ihtiyaçlarına odaklanan özel bir süreçtir.
Oyun, çocuğun genel manada hayatı deneyimlemesine imkan sağlayan, yaratıcılığını
geliştiren, yer ve vakit bütünlüğünü kavramasını kolaylaştıran, motor marifetlerini
destekleyen, genel gelişimine büyük katkı sağlayan bir aksiyondur. Zihinsel ve motor
marifetlerini geliştirmesinin yanı sıra bir öteki özelliği ise çocuğun içinde yaşadığı duygusal
çatışmaların çözülmesini sağlamaktır. Çocuk bilhassa yalnız oyun oynarken, büsbütün kendi
kurguladığı oyunu oynar ve kendi içinde çözemediği meselelerle oyuncaklar vasıtası ile
yüzleşir.
Oyun terapisi çocuğun yaşadığı dertleri anlayabilmek ve çocuğu bunlarla yüzleştirip tahlil
üretebilmesini sağlayabilmek üzerine kurulmuş bir usuldür. Çocukların kendilerini rahatça
söz edebilecekleri bir ortam oluşturulur ve bu inançlı ortamda çocuğun, yaşadığı problemleri
farkedebilmesi ve bunlarla nasıl başa çıkabileceğini öğretilmesi temel alınır.
Yetişkinler bir sıkıntıyla karşılaştığında bu sorunu çözebilmek ismine farklı prosedürleri düşünür,
işin içinden tek başına çıkamazsa bir uzmandan ya da güvendiği birilerinden yardım alır,
tahlili sağlarlar. Ancak çocuklar bu sorun tespiti ve tahlilini yetişkinler üzere
yapamamaktadır. Oyun terapisinde çocuklar bunu hayal güçleri ile yapmaktadırlar.
Yaşadıkları hayalkırıklıklarını tekrar oyunda canlandırarak gerektiğinde yönlendirmeler ile
alternatif baş etme prosedürleri keşfederler ve bunları gündelik yaşantılarına aktarmayı
öğrenirler.
Özel olarak tasarlanmış oyun odasında her biri özel olarak bir mana taşıyan oyuncaklarla
oynayan çocuk, terapistin kabul edici tutumu ile birlikte toplum ya da aile tarafından yanlışsız kabul
edilmeyen fikirlerini çekinmeden aktarır. Bu durum hem çocuğun bu hisleri doya
doya yaşayıp içini dökmesini sağlar, hem de bu hisleri nasıl denetim edeceği konusunda
terapistinden yardım alır.
Yaşadığı sorunun kaynağının farkında olmayan çocuk, oyun oynarken yaşadığı sıkıntıları
ister istemez oyuncaklar ile anlatır vaziyete gelmektedir. Mesela bir oyuncak meskeninde aile
yaşantısı kurgularken baba oyuncağını daima olarak yerleştirmeyi unutması ya da öfkeyle bir
kenara fırlatması çocuğun baba ile olan bağlantısında bir şeylerin gerçek gitmediğini işaret
etmektedir.
Oyun terapisinde “yönlendiren“ ve “çocuk odaklı” 2 tıp metot kullanılmaktadır. Yönlendiren
sistemde terapist, belirlediği meselelerle çocuğu yüzleştirmek ve tahliller üretmek ismine
oyunun kurgusunu belirler. Çocuk odaklı usulde ise terapist yalnızca figürandır, oyunu
kuran, yöneten ve oynayan çocuktur, şayet çocuk isterse terapist de oyuna dahil olur. Duruma
nazaran iki metot de terapi sürecinde kullanılır.
Kaygı, kıskançlık, dehşet, takıntı, özgüven sorunları, dürtüsellik, saldırganlık, ahenk
problemleri, yeme alışkanlıkları, uyku sorunları üzere mevzularda yardımcı olduğu üzere, yaşadığı
ağır travmalarla (ölüm, boşanma, cinsel taciz) yüzleşip bu yaralarını sarmasına da imkan
sağlamaktadır.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0