Uzun bir tatilin akabinde, Pazartesi günü okullar açılıyor. Yani yarın…
Ben de çocuğunu birinci defa ilkokula gönderen bir anne olarak, her anne baba üzere tatlı bir heyecan içindeyim. Çocuğum okuma yazmayı öğrenecek, yıllardır kendisine okuduğum “Kırmızı başlıklı kız” öyküsünü kendisi okuyabilecek. Güya anaokulu latife üzereydi de, bu gerçek. Artık, hayatın sorumlulukları ve zorluklarını üzerine alma vakti geldi üzere. Büyüdü üzere güya küçük kızım… Artık yıllar göz açıp kapayana kadar süratlice geçecek ve bir de bakmışım ki üniversiteye başlamış. Böylesine bir duygusal heyecan işte…
Hoş bir yıl olmasını ümit ediyorum; biz anne babalar, sevgili çocuklarımız ve kıymetli öğretmenlerimiz için. Hem hislerimi paylaşmak hem de anne babalar olarak nelere dikkat edelim ki, her şey en hoş haliyle yaşanabilsin diye yazma ihtiyacındayım bu yazımı. Problemler olacaktır elbette. Fakat bu sıkıntıların birden fazla; öğretmen, okul ve aile iş birliği ile basitçe çözülebilir tipten olacaktır. Bir de sizinle paylaşacağım kimi detaylara dikkat edersek, tahminen bu problemler ortaya çıkmadan tedbire imkanı elde etmiş olacağız.
Biz anne babalar olarak çocuklarımız üzerinde çok fazla etkiliyiz. Bunun öncelikle farkında olmamıza muhtaçlık var. Kendi korkularımızı motamot aktarıyoruz çocuklarımıza. “Ben hiç korkularımı aşikâr etmiyorum” desek de, bu mümkün değil. Söylediğimiz her kelam, gözlerimizdeki her bakış, yüz ifademizdeki her değişim çocuklarımızı etkiliyor. Bunu bilmeliyiz öncelikle.
Ben korkulu çocuk değil, dertli anne baba olduğunu görüyorum her vakit. Bu nedenle, bizim kendi dertlerimizi azaltmak için nelere dikkat etmemiz gerektiğine bir bakalım:
Bilhassa 1. Sınıfa başlayan çocuklarımızın anne babaları olarak, çocuğumuzun çocukluğu bitti sanmayalım lütfen. O hala bir çocuk; oynamaya, koşmaya devam edecek. Bu onların muhtaçlığı. Okul başladı diye, hayat bitmedi. Daha bugün bir anne ile görüşmemde temel sorunun bu olduğunu gördüm ve paylaştım.1. sınıfta en değerli konu, çocuğun okulu ve okumayı sevmesidir.Temel amacımız bu olmalıdır. Sayfalarca ödevin çocuğu bunaltmaktan öbür bir tesiri yoktur. Küçük tekrarlar ve düzeyine uygun kıssa okumaları kâfi olacaktır.
Okula yeni başlayan 1. sınıf çocuklarımızın anne-babaları olarak, çocuklarımızın kendine has özelliklerinin olduğunu, hazır bulunuşluklarının (kas gelişimi, zihinsel gelişim, duygusal gelişim) farklı olduğunu, her çocuğun vakti vaktinin farklı olduğunu bilmemiz çok kıymetlidir. Çocuklarımızı sınıf arkadaşları ile karşılaştırmamak, abla- ağabeyleri ile karşılaştırmamak, onları örnek göstermemek çok değerlidir.
Çocuğumuzu okula başlayacağına dair duygusal olarak hazırlanmalıyız. “Artık okul başlıyor, yaz tatilinden biraz daha farklı bir hayat tertibimiz olacak. Daha erken yatıp daha erken kalkacağız. Bilgisayar-televizyon-tablet-telefona yaz tatilinden daha az vakit ayıracaksın. Bunları tekrar oynayacaksın, televizyon da izleyeceksin lakin hem derslerini hem bunları nasıl planlayabiliriz?” diye birlikte vakit ve kurallar belirlenmelidir. Bu kurallar çok beklenmedik bir sorun olmadıkça bozulmamalıdır.
Okul alışverişleri birlikte keyifle yapılmalı. Çocuğun heyecanına, mutluluğuna ortak olunmalıdır.
Okulla ilgili neler hissettikleri, ne düşündükleri sorulmalı, sohbet edilmeli ve telaşlı çocuklar cesaretlendirilmelidir.
Çocuğun gözü korkutulmamalı. ‘Bak yaramazlık yaparsan, öğretmenin kızar’ gibi… Öğretmeni hakkında olumsuz yorum hiçbir vakit yapılmamalıdır.
Çocuğumuz çok abartılı beklentiler içine de sokulmamalı. ‘Çok eğleneceksin’, ‘Bir sürü arkadaşın olacak’ gibi…
Yeni şeyler öğreneceği, arkadaşlar edineceği ve bunları kurallar doğrultusunda yapacağı anlatılmalı.
Giyinmesi, çantasını taşıması, beslenmesi üzere sorumluluklar çocuğa verilmeli.
Ödevleri savaşlara dönüştürmemeliyiz. Ödev, çocuğun sorumluluğudur, anne-babanın değil. ‘Ders çalış’, ‘Ödev yap’ denmemeli daima. Ödevini ve sorumluluklarını kendisi için değil, bizim için yaptıklarını sanmaları çok acı oluyor. Bu mevzuda kararlı ve istekli olmalıyız. Birkaç gün sabredip, üçüncü gün patlamak işe yarayan bir tahlil değil.
İmtihanlara hazırlanan öğrencileri ağır bir yıl bekliyor. Onlara muvaffakiyetler diliyorum. İmtihanı ömrün manası, tek devası olarak görmeyip güzel bir lise ya da üniversite için fırsat olarak değerlendirmeliler. Ailelerin beklentilerini çocuklarına nazaran yine değerlendirmeleri, baskıdan kaçınmaları gerekir.
Çocuklarımızın dikkat etmeleri gereken şeyler; tertipli olarak her gün kesinlikle çalışmaları, emeklerine güvenmeleri ve beklentilerinin emekleri doğrultusunda olması gerektiğidir.
Anne babalar olarak,çocuklarımıza kolaylaştırıcı olalım, yönlendirici değil.Onların da hisleri, hayalleri, niyetleri ve kendine has davranışları olmalı. Her davranışlarını bizim istediğimiz üzere yapmayacaklar. Ki yapmamalılar… Kendilerine yeten bireyler olabilmeleri, onları ne kadar erken yaştan birey olarak görmemize bağlı. Bize fikirlerini rahatlıkla söyleyebilmeliler, “Hayır” diyebilmeliler ki, dışarıda da bunu söyleyebilsinler.
Çocuklarımızı bütün olarak görmeye, anlamaya çalışmalıyız;yalnızca davranışlarına odaklanmayalım.Hisleri, fikirleri ve hayalleri var onların… “Kendisinin dışında neleri önemsiyor?” bunları anlaması için fırsat verelim. Çocuğumuzu yalnızca davranıştan ve sonuçtan ibaret görürsek; not, puan, muvaffakiyet, sıralama odaklı oluruz. Akademik muvaffakiyete takılıp çocuklarımızın bütünlüğünü gözden kaçırmayalım. Her çocuk eşsiz ve özel. Onların ilgili ve yetenekli oldukları alanları bulmaya çalışıp destekleyebiliriz.
Kendi gerçekleştiremediklerimizi onların gerçekleştirmeleri için hayatlarını esir almayalım. Hayat onların… Biz, bize verilen emanete sahip çıkalım kâfi.
Son olarak; kendimiz teknolojinin esiri olmak yerine, çocuklarımıza hakikaten manalı ve bedelli vakitler ayırmak, paylaşmak, anı biriktirmek en değerli ayrıntılar. Zira ileride yaşlandığımızda, aklımızda kalan bunlar olacak…
Kıymetli anne babalar, öğretmen arkadaşlarım ve sevgili öğrencilerimiz, yeni eğitim öğretim yılının hepimiz için hayırla başlamasını ve sürmesini diliyorum. Sevgiyle…
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0