Hikayemiz ünlü Çin düşünürü Lao Tzu’nun vaktinde geçer.. Lao Tzu bu hikayeyi çok sever, sık sık anlatırmış hatta…Efendim köyde bir yaşlı adam varmış… Çok yoksul.. Lakin kral bile onu kıskanırmış.. O denli lisanlara destan bir beyaz atı varmış ki.. Kral at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş lakin adam satmaya yanaşmamış..
“Bu at, bir at değil benim için.. Bir dost.. İnsan dostunu satar mı” dermiş daima..
Bir sabah kalkmışlar ki, at yok.. Köylü ihtiyarin başına toplanmış..
“Seni ihtiyar bunak.. Bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belirliydi.Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyefendiler üzere yaşardın. Artık ne paran var, ne de atın” demişler..
İhtiyar “Karar vermek için çabuk etmeyin” demiş.. Yalnızca ‘At kayıp’ deyin. Zira gerçek bu.. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir talih mı, bunu şimdi bilmiyoruz. Zira bu olay şimdi bir başlangıç. Ardının nasıl geleceğini kimse bilemez..”
Köylüler ihtiyar bunağa kahkahalarla gülmüşler. Lakin ortadan 15 gün geçmeden, at bir gece aniden dönmüş.. Halbuki çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine.. Dönerken de, vadideki 12 yabanî atı peşine takip getirmiş. Köylüler, ihtiyar adamın etrafına toplanıp özür dilemişler.. “Babalık” demişler.. “Sen haklı çıktın.. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için.. Artık bir at sürün var..”
“Karar vermek için yeniden tez ediyorsunuz” demiş ihtiyar.. Yalnızca atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek yalnızca bu. Ondan ötesinin ne getireceğini şimdi bilmiyoruz. Bu daha başlangıç.. Birinci cümlenin birinci sözünü okur okumaz kitap hakkinda nasıl fikir yürütebilirsiniz?..” Köylüler bu sefer ihtiyarla dalga geçmemişler açıktan lakin, içlerinden “Bu herif hakikaten gerzek” diye geçirmişler.. Bir hafta geçmeden, yabanî atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarin tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Konutun geçimini temin eden oğul artık uzun vakit yatakta kalacakmış.
Köylüler yine gelmişler ihtiyara..“Bir defa daha haklı çıktın” demişler. “Bu atlar yüzünden tek oğlun bacağını uzun mühlet kullanamayacak. Halbuki sana bakacak oburu da yok.. Artık eskisinden daha yoksul, daha zavallı olacaksın” demişler..
Ihtiyar “Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz” diye karşılık vermiş. “O kadar ivedi etmeyin. Oğlum bacağını kırdı. Gerçek bu.. Ötesi sizin verdiğiniz karar.. Fakat sanki ne kadar yanlışsız.. Hayat bu türlü küçük modüller halinde gelir ve ondan sonra neler olacağı size asla bildirilmez..”
Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen vazifeliler, ihtiyarin kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Zira savaşın kazanılmasına imkan yokmuş, giden gençlerin ya öleceğini ya esir düşüp köle diye satılacağını herkes biliyormuş.
Köylüler, yeniden ihtiyara gelmişler..“Gene haklı olduğun kanıtlandı” demişler. “Oğlunun bacağı kırık, fakat hiç değilse yanında. Meğer bizimkiler tahminen asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik değil, şansmış oysaki..”
“Siz erken karar vermeye devam edin” demiş, ihtiyar.. Meğer ne olacagini kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde.. Lakin bunların hangisinin talih, hangisinin talihsizlik olduğunu yalnızca Allah biliyor.”
Lao Tzu, hikayesini şu nasihatla tamamlarmış, etrafına anlattığında: “Acele karar vermeyin. O vakit sizin de herkesten farkınız kalmaz. Hayatın küçük bir modülüne bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Karar aklın durması halidir. Karar verdiniz mi, akıl düşünmeyi, dolayısı ile gelişmeyi durdurur. Buna karşın akıl insanı hep karara zorlar. Zira gelişme halinde olmak tehlikelidir ve insanı huzursuz yapar. Halbuki seyahat asla sona ermez. Bir yol biterken yenisi başlar. Bir kapı kapanırken, oburu açılır. Bir amaca ulaşırsınız ve daha yüksek bir amacın çabucak oracıkta olduğunu görürsünüz.” Amaçlarınızın tükenmemesi dileğiyle…
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0