Bir an düşünün dostlar… Etrafımızdaki insanların hepsi birebir şeyleri düşünüyor, tıpkı şeyleri konuşuyor… Hoşlandığımız ya da nefret ettiğimiz şeyler daima aynı…Ortaya bir sorun çıktığı vakit herkes daima birlikte tıpkı tahlil yolunu öneriyor… Gelecek hakkında herkes birebir beklentilere sahip… Tüm öğrenciler tıpkı kavrama seviyesine sahip. Tıpkı öğrenme tarzları ile öğreniyorlar. Okulda tüm öğretmenlerin kullandığı strateji ve usuller aynı… İmtihanlarda hepsi tıpkı matbu karşılıkları yazıp, tıpkı notları alıyorlar… İşyerlerinde, yollarda, marketlerde, cümbüş yerlerinde kısaca her yerde herkes ve her şey birbirinin aynı…
Bu türlü bir dünyada yaşamak ister miydiniz? .. Bana sorarsanız ben mutlaka hayır derim… Aslında bu türlü bir dünya da yok esasen… Şimdiye kadar olmadı, umarım bundan sonra da olmaz… Yaşadığımız bu dünyada her birey bir diğerinden farklı… Farklı düşünüyor, farklı konuşuyor, farklı reaksiyon gösteriyor, farklı üretiyor, farklı yaşıyor… Dünyayı monotonluktan kurtarıp, yaşanılır duruma getiren, insanı öteki canlılardan ayıran ve onu yücelten de esasen bu farklılıklar aslında…
Pekala biz bu gerçeğin, sahiden farkında mıyız?.. Ne yazık ki birçok vakit değiliz… Bazen edindiğimiz yanlış tecrübelerin tesiriyle, bazen düşünmeden reaksiyon vererek ve birden fazla vakit da hislerimizin aklımızın önüne geçmesini engelleyemediğimiz için; bu gerçeği çoğunlukla göz gerisi ediyoruz… Herkesin bizim üzere düşünmesini, bizim üzere reaksiyon göstermesini, bizim üzere hareket etmesini bekliyoruz… Bu olmayınca da çoğunlukla ya içimize kapanıyoruz ya da yansımızın dozunu artırarak karşımızdakini baskı altına alıyoruz… Sonuçta ya kendi kendimizle ya da birlikte yaşadığımız beşerlerle uyuşmazlığa düşüyoruz… Hatta daha da ileri gidip hengame edebiliyoruz.
Çocuklarımıza da yapıyoruz bunu ve bu yolla onlara da öğretiyoruz… Sınıftaki en çalışkan arkadaşı üzere olmasını bekliyoruz… Amcasının çocuğunu örnek gösteriyoruz… Komşu çocuğunu övüp duruyoruz onunla sohbet ederken… Kendisinin üzere davranmasının ona ziyan vereceği iletisini iletiyoruz aslında… Ve çocuklarımız kendileri olmaktan korkarak eli-ayağına dolaşarak yaşamaya başlıyorlar… tabi ki üst üstte de yanılgı yapıyorlar… Kendileri ve ülkü diye şovlar beşerler ortasında sıkışıp kalıyorlar… Hem kendimiz hem de çocuklarımız için hayatı çekilmez hale getiriyoruz…
O halde ne yapmalıyız da hayatı çekilmez duruma getiren yıkıcı çatışmalardan, uyuşmazlıklardan kendimizi korumalıyız? Bu mevzuda sihirli bir reçete var mı? Bu soruların karşılığını sonraki yazımda vereceğim…
Dostlukla…
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0