Aile içi irtibat hepimiz için kıymetli ve gereksinim duyduğumuz bir kavramdır. Anne ve babanın, bebeği ile irtibatı onu dünyaya getirmeye karar verdiği an ile başlar.
0-6 yaş devrin de aileye olan bağlılık çocuk tarafından en ağır seviyededir. Bu periyotta ve ergenlik devrin de yaşananlar çocuğun şahsî gelişimine ve yetişkinlik periyoduna en tesir eden periyotlardır . Anne-baba ile kurulan inançlı ve inançsız bağlanma çeşitleri bu periyotta gelişim gösterir.
İlkokul devrinin başlaması ile , çocuk ebeveynlerinden sonra itimat duyduğu ve öğretileri olduğuna inandığı öğretmenini tanır. Ailenin çocuğunu teslim ettiği öğretmene karşı bir bağlılık başlar. Bazen çocuklar, ebeveyni ve öğretmeni ortasında çatışmalar yaşarlar. ” Hayır anne sen hakikat anlatamadın, öğretmenim o denli değil, bu türlü anlatıyor ” yada ” yarın ödevimi yapmazsam, öğretmenim üzülür ” üzere telaffuzlarla ailesi üzere itimat duyduğu öğretmenine karşı sorumluluk alır. Ergenlik periyodunun başlaması ile çocuğun, toplumsal etrafa karşı farkındalığı artar ve yaş ilerledikçe toplumsal hayat da itimat duyacağı bağlantılar geliştirir. Bu periyoda kadar yaşanan meseleler yalnızca anne-baba ile paylaşılırken, daha sonra hem anne-baba ve ek olarak arkadaş etrafı ile paylaşımlar artar.
Bu süreçlere kadar;
Duygusal, inanç ve sevgi ortamını sağlayan , çocuğunun yaşadıklarını kabul eden, , çocuğunun yaşantısına hürmet gösteren,olaylar ortasında neden-sonuç bağlantısı kurarak açıklamalarda bulunan, sonları anlatan ebeveynler bizlere ”uyumlanmış bir aile” yaklaşımını yansıtır ve maalesef ki çok azımızın uyumlanmış bir ailesi vardır.
Dertli, inançsız, hayatın zorluklarına karşılık yaşamış olduğu gerilimi çocuğun kabahati üzere çocuğa yansıtmak, dinlememek, kalabalık önünde azarlamak, eleştirmek üzere durumlara maruz kalmış bir çocuk yaşı ilerlediğinde ,
” ben küçükken ailem çok meşguldü, duygusal bağımız gelişmedi ” bildirisi alır…
15 yaşındaki bir ergenin yaşamış olduğu meselelerini yalnızca kendi yaşında ki akranları ile konuşması, onlardan duygusal dayanak alması ve etrafında inanç duyulacak insanlara sahip olması tabiki çok hoştur. Lakin insanın yaşı kaç olursa olsun duygusal takviyesi ve şartsız kabulü her vakit ailesin de arar. Bu durumu karşılayamayan, duygusal olarak bağ kuramayan ailelerin çocuklarında yanlış arkadaşlıklar,alkol ve unsur kullanımı, akademik başarısızlık, depresyon, dert bozuklukları,yeme bozuklukları ve şizofreniye kadar gidebilecek patolojiler meydana gelebilir.
Şayet çocuklarınıza yalnızca mesken ödevlerini sistemli yapmasını,odasını toplu tutmasını ve mesken işlerine yardım etme üzere sorumluluklar yüklemek, çocuklarınızın sizden uzaklaşarak yalnızca akranları ile fazla münasebet kurma, aile içi çatışma,geç saatlere kadar dışarıda kalma isteği, fazla para harcama isteği üzere patoloji belirtileri karşımıza çıkmaktadır.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0