Sorun; mevcut durum ile olması gereken durum ortasındaki farkın bulunması olarak isimlendirilebilir. Kişi tarafından algılanan bu farkın fark edilmesi durumunda bir sorunun varlığından bahsetmek mümkün olur. Aksi halde kişiyi rahatsız etmeyen ya da ömrünün fonksiyonelliğini bozmayan farklar bir sorun olarak
karşımıza çıkmaz.
Anne-baba- çocuk alakasında ekseriyetle sorun, anne ve babalar tarafından davranışın kabul
edilebilir yahut kabul edilemez oluşu ile ilişkilendirilir. Hangi davranışın kabul edilebilir, hangi davranışın
kabul edilemez oluşunu belirleyen tek başına davranışın kendisi değildir. Davranışın sergilendiği ortam,
çocuğun yaşı, anne ve babanın o anki his durumu da kabul edilemez faktörlerdendir.
İşte bu kabul edilemez davranışlar aslında çocuğun değil anne –babanın sorun durumudur. Bir
sorun esnasında bu durum ‘’kim için sorun?’’ ya da ‘’kime ilişkin sorun?’’ üzere soruları öncelikle
kendinize sorarak işe başlayabilirsiniz. Şayet bu çocuğa ilişkin bir sorun ise evvel ondan sorununu
tanımlamasını, sonra bu bahiste kendisinin ne düşündüğünü ve en son olarak ne hissettiğini
paylaşmasını isteyebilirsiniz. İşte kilit nokta; evvel bir durumu saptamak, sonra fikir örüntüsünü
ortaya çıkarmak ve bu durumun şahısta yarattığı duygulanımı ortaya sermektir. Bu sıra dizimi epeyce
kıymetlidir. Çocuğa yaşanan bir olay sonrasında hislerinden evvel fikirlerini sormak aslında
hisleri yöneten şeyin kanılar olduğunu fark etmesini sağlar. Akabinde bu soruna karşı ne reaksiyon
verdiğini ya da ne üzere bir tahlil yolu düşündüğünü sizinle paylaşmasını isteyebilirsiniz. Bu soruna
karşı öbür ne yapabilirsin ya da hareket gerçekleşmiş ise bundan diğer ne yapabilirdin? halinde sorular
ile çocuğunuzun düşünme hünerini geliştiren tıpkı vakitte sorununu sahiplenen ve buna uygun
tahlil yolları geliştiren birey olarak yetiştirmiş olursunuz. Ve en son olarak çocuğunuzun bulduğu
tekniğin gelecekte tesirinin neler olabileceği üzerinde de konuşmalı ve muhtemel sonuçları iddia ederek
öngörü sergileme marifeti kazandırabilirsiniz.
Anne babaya karşı bağlanma sorunu yaşayan çocukların ekseriyetle küçük yaşta anne babası
tarafından sorunları sahiplenen bireyler oldukları terapi esnasında aldığımız datalar ortasındadır. Bu
yüzden çocukta sorumluluk şuuru kazandırmak ve gelecekteki ilgisinde inançlı bir bağlanma tarzı
oluşturması ismine çocuğunuza bu sorumluluğu vermeli ve sorunu sizinle paylaşana dek müdahale
etmemelisiniz. Örneğin; arkadaşlarıyla tartışırken onu gözlemlediğinizde ‘’Hadi bakalım özür lisana barışın,
hengame etmeyin’’ yerine ‘’Problem nedir ?Bu durumu her ikinizde üzülmeden diğer nasıl çözebilirsiniz?’’
formunda yaklaşarak düşünen koltuğa çocuğunuzu oturtmalısınız. Birinci cümlede dikkat ederseniz
çocuğunuz değil siz düşünüyorsunuz ve siz tahlil yolu buluyorsunuz hatta sorun size ilişkin değilken
sahiplendiniz bile.
Artık sizlere sorun çözme basamaklarını daha ayrıntılı bir biçimi ile paylaşacağım.
1.Adım: Sorunun ne olduğunu tanımlayın.
Ne oldu? Sorun nedir?
2.Adım: Niyetleri açıklığa kavuşturun.
Ne düşünerek o denli yaptın? Sen bu türlü yapınca sonuç ne oldu?
3. Adım: Hisleri tanımlatın.
Ne hissettin?
4. Adım: Sonuçlarla ilgili hisleri açıklığa kavuşturun.
Bu sonuç karşısında sen ne hissettin?
(Örneğin; senin oyuncağını alınca ne hissettin?)
5.Adım: Çocuğu alternatif tahliller üretmeye teşvik edin.
Bu sorunu çözebilmek için farklı bir tahlil yolu düşünebilir misin?
(Her ikinizin de üzülmeyeceği farklı bir yol bulabilirsin. O yol ne olabilir?)
6.Adım: Çocuğu her tahlil yolu için değerlendirmeye teşvik edin.
Bu uygun bir fikir mi?
Şayet güzel bir fikir ise git ve bunu dene.
7. Adım: Çocuğunuzun düşünmüş olmasından övgüyle kelam edin.
Tahlil işe yararsa ‘’Her şeyi kendin düşündün, tebrik ederim .’’
Şayet tahlil işe yaramazsa ‘’Farklı bir şey düşünmelisin. Senin âlâ düşünen biri
olduğunu biliyorum . ‘’ halinde yaklaşabilirsiniz.
Keyifle kalın.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0