Öteki bahislerde ortak istikametleri olan anne babalar bile çocuk bakımı ideolojilerinde
ortak taraflar bulmakta zorlanırlar. Anne babaların farklı kişilik yapıları, farklı aile
kökenleri, farklı yetişme biçimleri nedeniyle aslında bu birçok kere kaçınılmaz bir
durumdur. Bu durumun çocuğun gelişimini nasıl etkileyeceği farklılıkların çocuğa nasıl
yansıtıldığına bağlıdır. Farklılıklar çocuğun gelişimine katkı sağlayacak bir zenginliğe
dönüştürülebileceği üzere, gelişimi olumsuz istikamette etkileyen kıymetli bir sorun olarak da
karşımıza çıkabilirler.
Aslında her anne baba insan oldukları ve değişken ruh durumu içinde
bulunabildikleri için vakit zaman kendi içlerinde bile tutarsız olabilirler. Bu tutarsızlık
anne babanın ruh durumuyla ilgili olabileceği üzere çocuğun yapısı ya da davranışın ortaya
çıktığı şartlara da bağlı olabilir. Örneğin mutsuz, problemli bir anne çocuğun
mızırdanmasını tolere edemeyebilir. Gürültülü bir top oyunu açık havada uygun bir
yerde sorun olarak görülmezken meskende kabul edilemez gelecektir. Anne babanın hem
kendi içlerinde hem de birbirleriyle her vakit ve her şartta dengeli olmalarını beklemek
gerçekçi değildir. Bunu gerçekleştiremeyen anne babalarda bu beklenti dert ve
yetersizlik hissine neden olmaktadır. Aile içinde dengeli olunması gereken bahis meskende
sounların ele alınış biçimi ve bireylerin birbirlerine olan saygılı tavırlarıdır.
Anne baba, çocuğa sevgi gösterilmesi, kurallar-sınırlar ve sıkıntıların ele alınış
biçimi üzere çocuk gelişimindeki çok temel ögelerde fikir ayrılıkları içindeyse; bu
fikirlerini çocuğun yanında ve birbirini eleştirir şekilde tartışıyorlarsa; birbirlerinin
kurallarını gevşetiyor ya da bozuyorlarsa çocuk neyin yanlışsız neyin yanlış olduğunu
öğrenemeyecektir. Bu türlü bir ortamda büyüyen çocuk kural tanımayan ya da her fırsatta
kuralları zorlayan, sorgulayan, sorumluluk almayan, meskende hırçın fakat dışarıda inançsız
bir çocuk olur. Anne ve babanın farklı uçlarda olması onların bu tavırlarının daha da
bariz hale gelmesine neden olabilir. Örneğin çok hoşgörülü ve yumuşak bir annenin
varlığında, baba disiplin açığını daha katı kurallarla kapatmaya çalışırken, babanın çok
kurallarının çocuğa ziyan vereceği telaşıyla anne daha da esnek olmaya başlayabilir.
Bu durumda çocuk anneye karşı istekleri konusunda tutturan, ısrar eden, kurallara karşı
gelen bir tavır içine girer. Babanın yanında daha uyumlu üzere görünse de bu yalnızca
babanın varlığında sağlanabilen bir ahenktir. Anne kuralları “oyuncaklarını toplamazsan
baban kızar” üzere cümlelerle uygulamaya çalışsa da bu yaklaşım çocuğun o kuralın
hakikaten gerekli olup olmadığını sorgulamasına neden olur ve uzun vadede işe yaramaz.
Sonuçta aile bireyleri ortasındaki gergin, çatışmalı bağlar çocuğun mutsuzluğuna ve
güvensizliğine neden olur. Farklı tavırların neden olabileceği öteki bir olumsuz sonuç da
anne babanın çelişkili davranışlarının çocuk tarafından kullanılmaya başlanmasıdır.
Çocuğun anne babayı yönlendirmesi bu farklı tavırlardan ötürü kolaylaşabilir.
Farklı görüş ve tavırların çocuğa ziyan vermemesi için neler yapılabilir:
Öncelikle çocuk için anne babanın birbirine nasıl davrandığı, birbiriyle
nasıl uzlaştıkları ve birbirlerine karşı gösterdikleri sevgi ve hürmetin, neye
müsaade verilip neye verilmeyeceğinden daha değerli bir husus olduğu
unutulmamalıdır. Örneğin çocuğun televizyon izlemesine karşı olan bir
annenin buna müsaade veren eşiyle çocuğun önünde tartışmaya girmesi
televizyon izlemekten daha fazla ziyan verecektir. Anne ya da baba
onaylamadıkları bir tavır için çocuğun önünde çok reaksiyon vermektense o
an için sessiz kalıp daha sonra mevzu üzerinde uzlaşmaya çalışmalıdır.
Anne baba birbirlerinin fikirlerini dikkatlice ve hürmet göstererek
dinleyebiliyor ve vakit zaman birbirine hak verebiliyorsa bu çocuk için
de çok uygun bir örnek olur. Çocuk da farklı görüşleri dinleyebilme ve
uygun biçimde tartışabilmeyi öğrenir.
Yatma saati, beslenme, disiplin üzere temel alanlarda nasıl davranılacağı
konusunda evvelden konuşulup mutabakat yapılabilir.
Güvenlik evvel gelir. Sıhhat, güvenlik, beslenme üzere hususlarda anne baba
uyuşamıyorsa bir uzmanın örneğin çocuk tabibinin teklifleri
doğrultusunda hareket edebilirler.
Problemlerin tahlilinde anne baba ve çocuk/çocuklar işbirliği içinde
olmalıdır. Çocukların tahlillere birebir katılmaları hem onların sorun
çözme marifetlerini geliştirecek hem de anne baba karşı karşıya gelmemiş
olacaklardır.
Anne baba birbiri hakkında olumsuz, eleştirel biçimde konuşmamalıdır.
Bu çocuğun gözünde ebeveynin otoritesini zedeler ve çocuğun da daha
eleştirel, insanlara karşı olumsuz yaklaşan bir çocuk olmasına neden olur.
Her bir ebeveyn için çok değerli olan bahisler belirlenerek, sorumluluk
alanları paylaştırılabilir.
Çocuğun yanında birbiriyle çelişen bildiriler vermemeye itina
gösterilmelidir. Yemekten evvel çikolata yenmesini anne uygun
bulmuyorsa ve buna müsaade vermemişse babanın “bir şey olmaz bu seferlik
yiyiversin demesi” çocuğun tüm kurallara karşı gelmesi ya da ısrar etmesi
ile sonuçlanacaktır.
Anne babanın birlikte olmadıkları vakitlerde birbirlerinin kurallarını
bozuyor olmaları da sık karşılaşılan bir durumdur. Örneğin baba çocuğun
kendi yatağında yatmasına itina gösteriyorken babanın meskende olmadığı
vakitlerde anne çocukla birlikte uyursa çocuk yalnızca baba o denli istediği
için yalnız yatması gerektiği bildirisini alır. Ebeveynler birlikte olmadıkları
vakitlerde da oburunun kurallarına saygılı olmalıdır.
Sonuç olarak anne babanın farklı görüş ve tavırları çabucak her ailede az ya da
çok var olan kaçınılmaz bir durumdur. Anne babalar bu farklılıkları “benim
dediğim olacak” savaşına dönüştürmedikleri sürece birbirlerini tamamlayarak
çocuğun gelişimine katkı sağlayacak bir zenginlik olarak yaşayabilirler.
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0