Diğerlerini düşünme konusunda ne çok şey yazılıp söylenmiştir…. “İğneyi diğerine, çuvaldızı kendine batır.” “Kendin için istediğin bir şeyi oburu için de iste, kendin için istemediğin bir şeyi oburu için de isteme.” gibi…
Lakin son vakitlerde yazılıp çizilenlerin uygulamasını günlük hayatta nedense pek göremiyoruz… Neler değişiyor… Neleri kaybediyoruz ki toplumca?… Kimi vakit bize kıymet verenlerin değerini ya hiç anlamıyoruz, ya da çok geç anlıyoruz… Onu kaybettikten sonra… İş işten geçtikten sonra…
Artık aklıma annemin komşularımızla yaptığı sohbetten aklımda kalan bir hikaye geldi… İş işten geçmeden evvel paha vermenin hoş bir örneği olabilir… O hikayeyi aktarmaya çalışacağım… İki erkek kardeş varmış… Her ikisi de babalarından kalma küçük bir çiftlikte çalışıyorlarmış… Kardeşlerden yaşça biraz büyük olanı evliymiş ve beş çocuğu varmış… Oburu ise bekârmış. Her günün sonunda eserlerini ve kârlarını eşit olarak paylaşırlarmış…
Günün birinde bekâr kardeş kendi kendine şöyle demiş: “Ürünümüzü ve kârımızı eşit olarak bölüşmemiz hiç adil değil; ben yalnızım ve pek fazla gereksinimim yok.” Bu niyetle her gece konutundan çıkıp, bir çuval tahılı gizlice ağabeyinin konutundaki tahıl deposuna götürmeye başlamış.
Bu ortada evli olan ağabeyi de kendi kendine şöyle diyormuş: “Ürünümüzü ve kârımızı eşit olarak bölüşmemiz hiç adil değil; üstelik ben evliyim, yaşlandığım vakit bana bakabilecek bir eşim ve çocuklarım var. Meğer kardeşimin yaşlandığı vakit bakacak hiç kimsesi yok.” Böylelikle ağabeyi de her gece konutundan çıkıp, bir çuval tahılı gizlice kardeşinin tahıl deposuna götürmeye başlamış.
Depolarındaki tahılın ölçüsü değişmediği için ikisi de yıllarca ne olup bittiğini bir türlü anlayamamış… Tâ ki bir gece alacakaranlıkta yeniden gizlice birbirlerinin deposuna tahıl taşırken çarpışıncaya kadar. O anda olan biteni anlamışlar… Derhal çuvallarını yere bırakıp birbirlerini kucaklamışlar…
Diğerlerine paha vermenin ne hoş bir örneği değil mi?… Kelamda değil, özde… Yalnızca teoride kalmayan, tıpkı vakitte pratiğe de dökülebilen bir sevgi… Sahtelerine çokça şahit olduğumuz sevginin gerçek hali bu sanırım… Hiç bir halde onay alma gereksinimi olmadan sevmek, kendinden öte düşünebilmek… Ve beklentisiz vermek… Böylesi kelamda değil özde sevgilerle karşılaşabilmeniz dileğiyle…
Dostlukla….
Bu yararlı oldu mu??
0 / 0